Toegegeven, ik heb helemaal geen reden tot klagen. Toen ik in 2003 met mijn ventje trouwde, wist ik maar al te goed dat ik die Eurovisie Songfestivalmanie erbij moest nemen. Alhoewel, ik had toen helemaal niet in ’t snuitje dat het jaar nadien de eerste semifinale zou worden geïntroduceerd en dat het ondertussen al drie avonden lang Europees gekwaak op tv is.
Maar soit, ik troost mij bij de gedachte dat ik mezelf elk moment kan laten beswaffelen door mijn eigen gigantische collectie Pet Shop Boys-cd’s, iets waarop mijn man dan weer reageert met een serie uiterst genante allergische reacties. En zo is er weer een mooi evenwicht gevonden en is de huiselijke vrede verzekerd.
Zou Eric Saade door EurosongPopular worden?
Maar zoals zij die bij honden slapen met verve kunnen getuigen: na een tijdje begint het bij mij dus ook al te jeuken. Zo was het nog net geen april of ik had alle liedjes van dit jaar al de revue horen en zien passeren. Nu ja, in deze context gebruik ik de term "liedje" wel erg royaal, want er zit ook dit jaar heel wat comateus gezaag tussen.
De positieve noot is dat mijn surround-systeem het deze keer wel gaat overleven, want blijkbaar hebben de meeste inzenders dan toch een basiszang onder de knie gekregen (met uitzondering van Ierland natuurlijk, maar die hebben zich duidelijk vergist met Eurosong for Kids). Spijtig genoeg valt 90% onder de categorie pseudocommerciële eenheidsworst. Een soort monsterlijke hybride tussen Justin Bieber, Lady Ga Ga en Jo Vally. Helaas.
Ik heb toch nog enkele sprankeltjes originaliteit gevonden. Zo zendt Malta nog eens een hippe lesbienne het veld in, schakelt Kroatië een versnelling hoger met Barbra Streisand die een hit van Milk Inc. brengt, heeft Griekenland een originele manier gevonden om je oren te laten bloeden, introduceert Letland het concept van een killer-broekjanet, heeft Madame Tussauds het wassen beeld van Dana International uitgeleend aan Israël, sukkelt er voor Portugal per ongeluk een dronkenmanfeestje op de bühne en stuurt Noorwegen bij wijze van experiment ’s werelds grootse bos zingend schaamhaar met pootjes naar Düsseldorf.
Maar mijn absolute favoriet (naast de Duitse Lena, maar dat is een klasse apart…) is Zweden en dus echt niet omdat zij, nu ja, een redelijk hormonaal stimulerende act brengen, maar gewoon omdat ’t geile gastjes zijn. Of zoiets. Ah ja, ze zingen ook nog. Allez, dat denk ik toch.
Voila, nu effen afkicken met een willekeurig Pet Shop Boys-liedje. Ah, Flamboyant!
Comments