Die ochtend waren we beiden nog in ons bed aan het snoezen, toen ons dochtertje het ochtendgloren had getrotseerd om plots aan de voet van ons bed te staan springen en te kirren van: “Gaan we de pakjes openmaken, papa’s?”
Inderdaad, 30 maart was haar eerste verjaardag en dat zouden we niet snel vergeten.
“Allez, papa’s. Gaan we? Nu? Ja, he. Ja!”
Nu ja, dat was niet echt hoe ze het zei. Het was meer van: “bah bah, pffft, hoe hoe, tak tak”. Iets wat op zich al een zeer rijke woordenschat is voor een baby van een jaar. Alhoewel, het was eigenlijk zelfs dat niet, maar eerder een zacht gegrom dat neigt naar gepuf. Allez, het was ook niet echt springen wat ze deed, maar eerder wat op de buik kronkelen. Al is kronkelen inderdaad ook al een serieuze overdrijving en is roerloos stil blijven liggen een iets correctere verwoording. En nu we dan toch bezig zijn de juiste nuances aan te brengen, kan ik best ook toegeven dat ze helemaal niet aan de voet van ons bed stond, maar in haar eigen kamer. Ok, ok, ik geeft het toe: ze lag nog in haar eigen bedje en... ze sliep rustig door.
Maar dat neemt niet weg dat beide ouders duidelijk alle tekenen zagen die erop wezen dat hun dochtertje dolenthousiast was over wat er die belangrijke dag stond te gebeuren. Al gaf ze dit plezier uitdrukkelijk te kennen door nog lekker door te maffen terwijl we haar langs de trap naar beneden droegen en al moesten we haar papfles even later tussen haar lipjes wringen. Tja.
Dit alles veranderde toen ze haar berg cadeautjes midden in de kamer zag staan. Jawel. Vol animo stormde ze richting pakjes, om ze terstond compleet te negeren en naar de witte ballon die aan de muur hing met haar vingertje te wijzen.
“Dah!”, riep ze enthousiast.
We hebben nog geprobeerd om haar aanvalskoers subtiel bij te sturen, maar als de naald van een kompas bleef onze kleine pagadder naar die ballon wijzen. Niets aan te doen.
In een laatste wanhoopspoging hebben we haar nog strategisch ingemetseld tussen de ingepakte cadeautjes, maar in een mum van tijd had ons madame zich als een ware guerrillasoldaat bevrijd om dan vol jolijt ons te tonen dat er daar iets vreemds aan de muur hing: een witte ballon!
Dat hebben we dus ook weer geleerd: voor haar volgende verjaardag pakken we gewoon een tros ballonnen in. Voila!
Comments