183 posts. 420 reacties. Dat is wat er overblijft van 1 jaar lang bloggen. Toen ik op 4 maart 2010 sprak over "een onweerstaanbare drang om mijn eigen blog te schrijven", had ik voor mezelf het doel gesteld om dit een jaar vol te houden. En zo geschiedde...
Vandaag wordt "Geert blogt" ten grave gedragen.Nu een jaar later schrijf ik op dit eigenste moment (ervan uitgaande dat al mijn lezers nu over mijn schouders meekijken... duidelijk nog een restant van mijn paranoïde fase, maar daar zwijg ik best over... want ze luisteren mee) inderdaad het laatste postje voor dit experimentje. Jawel, het einde van “Geert blogt” is nabij.
Maar wees niet bedroefd: er is nog leven na mijn blog! Nu zal je eindelijk weer tijd hebben om met vrienden aan de toog te hangen, om maar iets te noemen. Of op je lief te kruipen en... die kapotte lamp te vervangen. Er lacht je weer een tijd van vrijheid en blijheid toe. Het juk van om de andere dag naar mijn blog te klikken en daar door mijn onbegrijpelijke talen- en hersenkronkels te worstelen valt van je schouders.
Ook voor mij betekent dit een terugkeer naar de rust en hoef ik niet meer dag in dag uit alert te zijn voor mogelijke blog-topics. Alhoewel... het leven is één groot bad aan onderwerpen waar je over kan zagen, klagen, vitten, verwonderen, lachen, brullen, geeuwen, frustreren of jezelf bevredigen. In die mate zelfs dat je zal zien dat ik binnen de kortste keren wel een andere uitlaatklep zal vinden om mijn gedachten to lozen. Al moet ik daar een lichaamsholte voor bruuskeren.
Ach, het moment van afscheid is nu maar enkele woorden verwijderd en de emoties borrelen in mij op. Gelukkig doet een Rennie wonderen. Ik neem de snotdoek ter hand, dep er mijn tranen mee en wuif naar je stilaan verdwijnend gelaat.
Neen, ik zeg geen vaarwel, mijn vriend... alhoewel, dat klinkt toch mooi pathetisch... dus...
Vaarwel. Stel het goed. Ik laat je nu los...
Comments