Horror van bij ons - deel 9

Four decades later, Harry Kümel's Daughters of Darkness remain the standard-setters for erotic vampirism.

Zo begint een artikel uit het januarinummer van Fangoria, hét vakblad van de horror en alle mogelijke (en onmogelijke) nevenverschijnselen. Dit blad is mij, zoals velen ondertussen al wel weten, echt op het lijf geschreven. Nu ja, eerder met een vlijmscherp scalpel tergend langzaam in de huid gegrift, maar soit.

Ik geef dan ook telkens spontaan een reeks vreugdekirretjes ten berde als ik in mijn o zo geliefde lijfblad iets lees over ons kleine staatshervormende landje. Inderdaad, het bovenvermelde artikel ging over Les lèvres rouges uit 1971 van de Vlaamse regisseur Harry Kümel.

Wie zeg je? Harry Kumwat?

Dat meen je niet? Je kent 's lands beste cineast allertijden niet? Wat zeg ik? 's Werelds grootste, natuurlijk! Allez, dat is toch hoe hij er zelf over denkt. Als hij al ergens in superlatieven over mag spreken, dan is het wel over het kampioen zijn in het verbergen van zijn bescheidenheid. Een paar van zijn films: Eline Vere, De komst van Joachim Stiller en natuurlijk Malpertuis (met een onuitstaanbare Orson Wells die een ganse film met een opgeplakte neus in een bed ligt te meuren).

Maar we zouden het over zijn vampierenfilm hebben - al ontkent de maker in duizend woorden dat het hier over een horrorfilm zou gaan. Hij noemt het een 'film fantastique', de perifere spagaat! Als Les lèvres rouges door het Amerikaanse publiek gezien wordt als dé referentie voor alle lesbische en niet mis te verstane erotische zuigfilms, dan zijn wij natuurlijk wel moreel verplicht om met een gevoel van patriottistische trots naar deze pedicule te refereren. Zo geschiedde.

De film vertelt het verhaal van het pasgetrouwde stelletje Stefan en Valerie, die als enige gasten in een bizar hotelletje aan de Oostendse kust belanden. Zonder waarschuwing stopt er een wagen voor de deur en stapt er de elegante aristocrate Elizabeth Bathory uit. Maar al gauw blijkt dat de voorliefdes van deze barones niet alledaags zijn: bloed, seks en vrouwen. Het duurt dan ook niet lang of Stefan dreigt zijn gloednieuwe vrouw te verliezen aan de passies van de adel. Zei ik al iets over seks?

Al mag dit aangebrande onderwerp grote eer en roem in Amerika betekenen, voor ons Europeanen is dit uiteraard doodnormaal. Lesbische seks is voor ons al lang dagelijkse kost en zuigende vampieren van adel niet minder. Maar wat deze film echt de moeite waard maakt, zijn de prachtige dialogen. En wat volgt is maar één pareltje van de zovelen.

"Love is stronger than death... even than life."

Respect!

P.S.: Let vooral op de sublieme sonorisatie. Je ziet maar: het geluid van gierende wagens staat steeds garant voor een erg subtiele meerwaarde.