Toch niet weer over Léonard zekers

Zeer wijze mensen hebben mij al geadviseerd om aarsbisschop Léonard links te laten liggen. Het heeft toch allemaal geen zin. En gelijk hebben ze! Laat dat duidelijk zijn. Maar ik ben geen 36 jaar geworden om zomaar alle goeie raad op te volgen. Laat het uit! Neen, telkens ik de tronie van Léonard op televisie zie verschijnen, krijg ik nog weer goesting om met een kaasrasp zijn heimelijke glimlach van zijn smoelebakkes te schuren.

Smile! You're on camera!

Nu zijn er echt wel een paar bezwaren te vermelden bij bovenstaand voornemen. De kans dat ik zomaar Monseigneur Léonard tegen het lijf loop is al uiterst gering, laat staan dat ik dan toevallig een kaasrasp bij de hand zou hebben. Al wonen wij allebei in hetzelfde aarsbisdom, er zijn omzeggens geen locaties die wij beide frequenteren. Zeker na dat recent voorval van die ingestorte kerk, ben ikzelf al helemaal niet meer geneigd om zulk een wankel, edoch sacraal, bouwsel te bezoeken.

Maar laat ons aannemen dat deze ontmoeting toch mocht geschieden en ik perongeluk een kaasrasp bij me draag. Wel, dan moet ik nog steeds in de mogelijkheid verkeren om André danig te immobiliseren. Dit is zeker geen sinecure. Deze heilige vader wordt immers constant omringd door zijn volgelingen, zoals die hondstrouwe collega-bisschoppen en zijn niet mis te verstane woordvoerder die ervoor moet zorgen dat Léonard niet wordt misverstaan. Ik verwacht toch niet direct veel hulp van deze lieden.

Toch gaan we even uit van de veronderstelling dat ik hem netjes gevloerd heb. Waar zal ik dan beginnen raspen: de mond, de wangen of de neus? Als ik bij de mond begin bots ik al snel op de tanden. Niet ideaal, dus. Bij de wangen zit ik na enkele seconden al doorheen de stratum corneum of de dode huidcellen van de hoornlaag. Voor je het weet stoot je doorheen volledige epidermis en kom je de bloedvaten tegen. Dan is het uit met de pret, want het smerend effect van de bloed-vet combinatie maakt verder raspen tot een gigantische kliederboel. Om effectief te blijven zou je om de andere haal je rasp moeten afspoelen. Weer een niet aantrekkelijk bijverschijnsel, me dunkt.

Dan ben ik eerder voorstander om bij de neus te beginnen. Ook al krijg je redelijk snel een gelijkaardige knoeiboel omwille van al dat bloed, je hebt het niet te onderschatte voordeel dat er vlug kraakbeen aan de oppervlakte komt. En iedereen weet natuurlijk dat kraakbeen qua consistentie in niets te onderscheiden is van een goed stuk Gruyère. Een ware droom voor de fervente rasperaar, zowaar!

Och, nu we toch lekker bezig zijn, wil ik toch nog even waarschuwen voor een al te enthousiast raspgedrag. Daar waar opengereten bloedvaten al garantie zijn voor een vrij zompige ondergrond, staat dit amper in verhouding met de prut die je overhoudt na een gebarsten oogbol. Wees daarom voorzichtig als je in de buurt komt van zijn kijkers, want eens gebarsten kan je nog wat doorroeren, maar van raspen is dan helemaal geen sprake meer. Niet dat ik je dat genot wil afnemen, maar het ging hier wel over raspen, hé.

Nu ik er goed over nadenk, kom ik tot het inzicht dat mocht je niet voldoende tijd hebben om je daad te stellen een kaasschaaf misschien wel efficiënter is dan een kaasrasp. Een handige tip.

Tot zover mijn bedenkingen voor vandaag. Ik moet nu afsluiten, want ik heb nog een afspraak met mijn psychiater. Salut. Waar heb ik mijn kaasrasp nu weer gelaten?

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=1R2r_EuqGkI&fs=1&hl=nl_NL]