Er kruipt iets uit de mouw

Je kent dat vast wel: thuiskomen na een dag van hard werken ('t is te zeggen het equivalent van een diepe put graven onder de brandende zon, maar dan gezeten aan een bureau voor een computer) en je hebt alleen maar zin in niets doen, in de zetel te ploffen en wat voor je uit te staren.

Maar dan blijkt dat je op de universele afstandbediening bent gaan zitten want op het televisiescherm verschijnt een natuurdocumentaire over de wouden van Tanzania. Te lui om op te staan en die remote vantussen je billen te wrikken, blijf je dan toch maar kijken. Tegen beter weten in, natuurlijk. Want je weet dat al die documentaires steevast eindigen met uitspraken die aangeven dat al dat moois wat je daarnet gezien hebt, bedreigd wordt door die monsterlijke mens. En serieus, die waarschuwende boodschap is 100% terecht, maar op dit moment kan je wel even zonder.

Plots wordt je aandacht getrokken.

"Hoog in de bomen springen de Kipunji-aapjes van tak naar tak. Deze apensoort werd pas in 2005 ontdekt."

Wat? Een apensoort die pas in 2005 werd ontdekt. In een tijd waarin je via google-maps kan controleren of je buurman toe is aan een behandeling met Head & Shoulders? In een tijd waar dat laatste onbewoonde eiland werd weggevreten door een Expeditie Robinson-televisiecrew? Hoe wonderbaarlijk is het dat een diertje van een dergelijke grootte onopgemerkt is gebleven?

Bovendien is het lot van dat aapje sterk gekoppeld aan een oranje komkommerachtig plantje. De aap is verzot op de vruchten en eet er gemiddeld een honderd per dag. Via de uitwerpselen zorgt ons aapje voor de verspreiding en dus het voortbestaan van deze plant. Des te merkwaardiger want dit plantje is al tientallen jaren bekend bij biologen.

Alsof dat nog niet genoeg is, maakt de kipunji bovendien nog eens een zeer opvallend "toeter-blaffen"-geluid. Nu ja, dat opvallend moet blijkbaar toch met een korreltje zout genomen worden.

Misschien nog opmerkelijker dan deze vaststelling is mijn eigen verbazing. Ik zat plots op het puntje van onze zetel en greep naar de laptop (neen, er staat nog altijd geen iPad op ons verlanglijstje…). Ik wou er het fijne van weten.

Google: "newly discovered species".

Ik wist wel dat er op het gebied van micro-organismen en insecten jaarlijks tientallen nieuwe soorten werden ontdekt, maar ik was helemaal niet voorbereid op het massaal aantal reptielen, amfibieën, vogels en zoogdieren dat jaarlijks kan toegevoegd worden aan onze encyclopedieën.

Tjonge, in het Amazonegebied alleen al 1200 nieuwe soorten ontdekt in de laatste 10 jaar (zie hier). Dat zijn meer nieuwe soorten dan er Kipunji-aapjes zijn. In oktober van dit jaar werd in Myanmar bovendien weer een nieuwe primaat ontdekt (zie hier).

Waarschijnlijk vertelt dit wel meer over mezelf. Over hoe zelfingenomen ik ben beginnen neerkijken op de wereld om me heen. Dat gevoel van: been there, done that. Ach, op die momenten besef je des te meer dat het niet slecht is om ons wat nederiger op te stellen ten opzichte van de natuur. Er is immers nog zoveel wat wij niet begrijpen en misschien is het wel daarom dat dit onze bescherming des te meer verdient.