Het is nog een kleine maand voor Kerst en we hebben al een medisch wonder. Monique van der Vorst zit al sinds haar 13de in een rolstoel. Na complicaties van een enkeloperatie ontstond er een incomplete dwarslaesie waardoor haar linkerbeen verlamd raakte en haar rechterknie niet meer goed functioneerde. Maar ze bleef gelukkig niet bij de pakken zitten en na een korte periode van revalidatie startte ze met een intens sportprogramma. Haar specialiteit werd handbiken. En met succes! Van der Vorst haalde op de Paralympische Zomerspelen 2008 in Peking twee maal zilver. Ook won ze vorig jaar in oktober de beruchte triatlon op Hawaï. Ze werd daarvoor uitgeroepen tot mindervalide Nederlandse Sportster van het Jaar.
Maar dit voorjaar sloeg het noodlot weer toe. Tijdens een trainingskamp werd ze slachtoffer bij verkeersongeluk. Maar als bij wonder kreeg ze weer gevoel in haar benen. Er was blijkbaar een blokkade opgeheven. De medische wereld heeft hier niet direct een verklaring voor. "Na een intensieve revalidatie is ze nu zover dat ze weer tot de valide sporters wil behoren", bevestigde delegatiehoofd André Cats van de paralympische ploeg in De Telegraaf.
Dit is een mooi verhaal met een goed eind. Hmmmm. En het biedt inderdaad mogelijkheden.
Denk even mee. Welke situatie ken al een tijdje een serieuze blokkade? Wat zorgt ervoor dat ons landje compleet verlamd raakt? Waarin haalt datzelfde landje al een geruime tijd een medaille in de invaliditeit?
Inderdaad, het is treffend hoe onze regeringsonderhandelingen op de situatie van Monique lijken. Vorige week hoorden we Elio Di Rupo nog pruttelen in 't Vlaamsch dat ze voldoende tijd nodig hebben. Hoeveel absurdisme kan je zo blijven accepteren? Na zes maanden het land in de tang te houden, denkt dienen flamboyante windmolen dat we "er eens rustig over moeten nadenken". Bart De Wever is dan ook weer niet de geboren verlosser. Zijn kraaloogjes vertellen ons enkel maar dat hij al aan het dromen is van grote affiches met zijn smoelebakkes erop. Hij heeft immers de Belgische Ikea-kleerkast helemaal uit elkaar gevezen en probeert er nu twee nachtkastjes van te maken. De handleiding heeft hij spijtig genoeg al gebruikt om zijn vettige frieten te verpakken en biedt al lang geen soelaas meer. Hij beseft nu maar al te goed dat België echt geen doos Lego is. Na 25 december trekt hij de stop eruit. Let op mijn woorden.
Nee, wat de Belgische politiek spijtig genoeg nodig heeft is het equivalent van een serieus verkeersongeluk. En dan spreek ik niet over opnieuw verkiezingen, want dat is toch niet meer dat het schaamteloos vertoon van een publieke zelfbevrediging. Neen, zoiets als goeie dioxinecrisis, een nieuwe bende van Nijvel, een Augusta-schandaal of een onvermijdelijke klimaatramp. Dat is wat we zullen nodig hebben om de politieke ego's weer tot nederigheid te dwingen. Shocktherapie is nog de enige uitweg.
Nu ja. Toch blijf ik stiekem geloven in die andere therapie: stop al die oelewappers in een luxe autocar en stel de GPS in op Marche-les-Dames plus een paar meters. Zit het mee dan vinden we dan onderaan de rotsen een van politieke dwarslaesie bevrijde coalitie. Zit het niet mee dan...
...tant pis!
Comments