Ai, ai, ai, ik voelde mij gisteren echt wel oud. Ik had mij in de Kinepolis-versie van Guantanamo een plaatsje bemachtigd voor de Halloween Night. Het plan hierachter is dat je gedurende de ganse nacht wordt blootgesteld aan drie bloederige filmpremières. Dit jaar bestond het trio uit Burried, Saw 3D en Devil. Voor de geïnteresseerden hier een mini-filmbespreking: in volgorde goed, crap en zeer goed.
Op de demografische leeftijdscurve van het cinemapubliek vannacht had ik niet enkel de top van de grafiek beklommen, maar was bovendien al een tijdje afgedaald naar die eenzame herberg in het dal en zat daar gefrustreerd een snaps te drinken. Ik wil nu niet gaan overdrijven door te zeggen dat ik mij voelde alsof ik gecast werd voor de eerste Benidom Bastards-film, maar een rolletje in de prequel zat er zeker wel in. Kortom er waren daar niet veel mensen die er al 36 jaar levensvreugde hadden opzitten.
De generatiekloof werd pas echt duidelijk toen de eerste film begon. Je kent dat wel: op het moment dat de verlichting in de zaal gedoofd wordt, stijgt er een magische, helwitte gloed op vanuit de zeteltjes. Naar alle waarschijnlijkheid wordt dit veroorzaakt door jongeren die op dat moment nog snel een sms'ke sturen naar hun moeke om te vertellen dat ze echt geen schrik hebben in het donker. Het duurt een paar seconden vooralleer je ogen zich aanpassen aan de gloed van die 200 iPhones, maar wanneer de openingscredits op het scherm verschenen, besefte ik pas goed dat al die pubers gelijktijdig werden bevangen door iets wat ik enkel maar kan omschrijven als zuivere paniek. Doodsangst.
Het geroezemoes stijgt. Al die kopjes kijken nerveus om zich heen. Handen grijpen elkaar goed vast. Een lichte zweem van angstzweet wringt zich een weg tussen de zeteltjes. Eerst had ik geen flauw idee van wat er aan de hand was, maar toen sprak er een van die slachtoffertjes:
"Wat? Is de film al begonnen?"
Dit was duidelijk het startschot voor de anderen.
"Da meent ge nie, he? Geen reclame?" - "Is dat echt geen reclame?" - "Hey, ze zijn de reclame vergeten." - "Da's toch ni waar, he?" - "Waarom doen ze da?"
Ik zweer het. Een paar van die jeugdige mensjes was zowaar geschokt door het ontbreken van hun rechtmatig verworven dosis publiciteit. Terwijl ik dit enkel maar kon toejuichen, voelden zij zich echt wel bekocht. Was dit een unieke vaststelling of zat hier meer achter?
Toen ik dit fenomeen nadien op het net opzocht, ontdekte ik dat er duidelijk iets wereldschokkends aan de hand is. Het duurde immers niet lang of ik las bijvoorbeeld over de buzz die onstaan is naar aanleiding van Apple's iAd.
"iAd geeft reclamemensen toegang tot de hardware van de iPhone en de iPad, waarop de reclamedienst met de introductie van OS 4.0 vanaf deze zomer beschikbaar zal zijn. Hierdoor zijn interactieve multimediale reclameboodschappen mogelijk. Denk aan video’s maar ook kleine spelletjes met een reclameboodschap."
iAd is een reclameplatform dat niet enkel bedoeld is voor de iPhone en iPad, maar bovendien ook voor de nieuwe versie van het operating system van Apple: OSX Lion. Dit betekent dat er op de MacBook binnenkort een programma zal draaien dat je om de zoveel tijd bestookt met "customized" reclameboodschappen. Nice. Ik moet alleen al bij de gedachten gruwen.
Maar...
Dan lees je dus op de Apple-forums de lovende kritieken over dit nieuwe hersenspinsel van Steve Jobs. Het is bovendien geen uitzondering dat iemand beweerd "I can't wait to install this tool on my Mac". Echt waar, zelfs de gebruikers omhelzen dit programma als het laatste "het van het"! Komt dit doordat die generatie is opgegroeid met reclame? Vormt reclame voor hun een soort levenslijn?
Daarom, beste vrienden, moet ik vaststellen dat ik oud aan het worden ben. Ik ben niet meer mee met de laatste trends. Ik geraak niet opgewonden van reclame die door mijn strot wordt geduwd. Ik voel mij niet onwennig als ik reclameblokken moet missen. Ik ben oud, bitter en niet meer van deze tijd. Neen, het wordt tijd dat ik de toekomst geef aan zij die het verdienen. Mij rest nog in een zetel te gaan zitten met een dekentje over mijn knieën, vijf keer met mijn lippen te smakken om dan met een krakerige stem te moeten klagen van "in mijnen tijd..."
Tja, iedereen moet zijn plaats kennen, niet?
Comments