Een typische dinsdagavond. Ik rij van mijn werk naar Leuven, geniet optimaal van een file die stelselmatig dinsdag iets langer is dan andere dagen en passeer bij de kindercrèche om ons dochtertje op te pikken. Thuisgekomen eerst nog een halfuurtje ons meisje entertainen met een iets onnozeler gedrag dan wat men van mij op het werk gewend is en dan een flesje pap klaarmaken. Flesje leeg, dan een boertje. En voila, daar is papa Nick ook al. Even formeel de overdracht naar de andere pappa regelen. Dit officiële gedeelte wordt bij monde van ons dochtertje netjes bezegeld door papa Nick te overweldigen met een kwak lauwwarme pap vers van de slokdarm. Er is niets mis met de timing van ons meisje en daar ben ik blij om. Terwijl Nick andere kleren aantrekt, neem ik mijn sportzak ter hand en wandel naar de fitness. Ik zeg het: een typische dinsdagavond.
Diep verzonken in gedachten was ik dus ook deze week op weg naar de fitness. De gedachten waren van zeer diverse aard. Wat doen de andere zwemmers als iemand van een team synchroonzwemmens verdrinkt? Weten mensen die het dure Evian-water kopen dat als je dit omkeert je Naive krijgt? Als liefde blind is, waarom is lingerie dan toch zo populair? En zo verder, en zo voort.
Plots, ergens ter hoogte van de Penitentienenstraat, wordt mijn stichtende gedachtegang bruusk verbroken.
“Hey, gij daar?”
Zoals gewoonlijk doe ik alsof mijn neus bloedt, alhoewel er duidelijk niemand anders dan ikzelf op straat loopt en ik duidelijk geen flashy iPod-oortjes draag.
“Hey, makker! Ik heb het tegen jou, zene!”
Omdat ik weinig tegen deze argumentatie kan inbrengen, draai ik mij met duidelijke tegenzin om. Het verbaal geweld dat mij adresseerde blijkt een jong kereltje te zijn van amper 3 jaar oud. Met één been staat hij daar stoer op zijn step, terwijl zijn grote kijkers mij beschuldigend aankijken vanop een met sproeten bedekt smoeltje.
“Awel makker, zijt gij nen Belg?”, vraagt hij mij brutaal met luide stem.
“Joat!”, antwoord ik een beetje van mijn stuk gebracht door de onverwachte vraag. Inderdaad, het overkomt mij niet vaak dat men mijn nationaliteit in vraag stelt. Mijn IQ daarentegen, maar dat is een ander verhaal.
“Ah, dan ist goe. Ja, want ik ben hier den polies, en ik zorg hier voor de veiligheid. Verstaan?”
Ik dacht bij mezelf: zo jong en toch al zoveel burgerzin. Ik vermoed dat zijn premisse over wat veiligheid op straat betekent niet honderd procent waterdicht is, maar wie maalt daar nu om? Immers, onwetendheid heeft Bart De Wever ook nog nooit tegengehouden, niet? En zie hoe ver die het heeft geschopt.
Comments