Sofie liet het deken een beetje zakken en keek met opengesperde ogen de duisternis in. Het geluid was opgehouden. Ze kon weer ademhalen.
Ze probeerde zich te herinneren waarover het verhaaltje ging dat Els haar een paar uur geleden had verteld. In haar gedachten zat Els weer naast haar op het bed. Met veel gebaren vertelde de vriendin van mama over Karel de draak die last had van een verkoudheid.
"Hatsjoe deed Karel en hopsa daar vloog de keukentafel in vuur en vlam."
Meestal vertelde haar moeder voor het slapen gaan een verhaaltje, maar toen Sofie de spanning tussen haar ouders voelde stijgen, besefte ze dat dit vandaag niet ging gebeuren. Gelukkig was Els nog wat blijven napraten en bood ze zich aan om Sofie in bed te stoppen. En daar was het meisje helemaal niet rauwig om. Immers toen ze samen met Els de trap opliepen, hoorden ze in de keuken het monster van die eeuwige discussie weer opduiken.
Ik heb hier niet om gevraagd! Jij denkt dat iedereen zomaar naar jouw pijpen danst!
Els deed nog een poging om alles te relativeren met een van haar gekke blikken, maar dat hielp niet om het gevreesde woord uit Sofie's gedachten te bannen. Op school had de juffrouw al iets verteld over wat er met de ouders van Jonas was gebeurd. Diep van binnen wist ze dat zij het volgende slachtoffer zou worden. Hoe had ze durven hopen dat de verhuis een nieuw begin zou betekenen? Ze waren nog maar een paar uur in het nieuwe huis of het verhaaltje begon weer van voor af aan.
"Karel probeerde zijn adem in te houden, maar zijn kop kleurde alsmaar roder."
Sofie moest hartelijk lachen toen Els als een bezetene met de handen begon te wapperen terwijl ze haar wangen bol blies.
"Hmmmm. Hmmmm. Hij greep met zijn hand..."
Ze keek naar het raam van de kamer en het beeld van Els op het bed verdween terstond. Ze greep de rand van haar deken weer stevig vast en trok het op tot juist onder haar neus.
Die hand!
In een flits had ze het weer gezien. Of was het enkel haar verbeelding? Natuurlijk, het moet een illusie zijn. De schaduw van een tak? Ze wachtte af, maar de hand kwam niet terug. Het licht van de maan leek te dansen tegen het glas. De stralen gleden over de houten vloer en klommen omhoog tegen het houten kader van een deur. Sofie had niet veel aandacht geschonken aan die deur, maar vroeg zich nu wel af wat daarachter verborgen zou liggen.
Misschien is het wel het verborgen land van Narnia? Ze moest glimlachen om deze gedachte al was het maar omdat ze daardoor minder aan dat vreemde hand dacht.
En ik ben dan Koningin Lucy en de leeuw Aslan ligt hier onder het bed klaar om al de kwade monsters te verjagen.
Sofie liet een been uit het bed zakken. Voor ze het goed en wel besefte stond ze in haar roze pyjama op het kleine tapijt midden in de kamer.
"Shrrrt, shrrrt."
Dat vreemde gekras weer. Maar nu was haar angst compleet verdwenen, want ze wist nu dat het geluid van Aslan kwam die met zijn nagels over de houten vloer schraapte. Hij was klaar om zijn koningin bij te staan.
Ze zette een paar stappen in de richting van de deur. Het geluid werd nerveuzer. De vloer kraakte zachtjes onder haar kleine voetjes. Nog een stap verder. Haar hand greep naar de klink van de mysterieuze deur. Het ijzer voelde koud en onpersoonlijk aan. De spieren in haar hand spanden zich en zonder enige aarzeling duwde ze de klink naar beneden.
“Op slot”, fluisterde ze. “En geen sleutel.”
Sofie ging op haar hurken zitten en keek door het sleutelgat. Als ze niet te dicht tegen de deur leunde, kon ze juist voldoende maanlicht door het gat laten schijnen. Ze gaf haar ogen even de tijd om zich aan te passen.
Eerst begreep ze niet al te goed wat ze te zien kreeg: een grauwgrijs glanzend oppervlak dat zich leek te verschuilen achter de schaduw van het sleutelgat. Toen kwam er beweging in. Het vergde een fractie van een seconde om te bepalen wat die kleine donkere vlek was die plots op het oppervlak was verschenen. Haar gil sneed doorheen alle kamers van het huis.
Het zou meer dan een kwartier duren voor het gillen ophield, maar dat beeld van die opengesperde pupil zou ze nooit meer vergeten.
WORDT VERVOLGD...
Comments