Je kan het Christopher Sholes, Carlos Glidden en Samual W. Soule moeilijk kwalijk nemen dat hun uitvinding uit 1867 zoveel lawaai maakte. Dat typisch getik en die harmonische bel zijn nu eenmaal onlosmakelijk verbonden met de schrijfmachine. Je kan zelfs begrip hebben voor het lawaai dat een modern toetsenbord nu nog steeds produceert. Het is mechanisch. Het is groot. En moet brute krachten kunnen weerstaan.
Piep! Piep! Piep! Piep! Piep!Maar waarom die pseudo-nuttige toestelletjes zoals de BlackBerry een piepje moeten laten horen bij elke toetsaanslag? Dat is me een compleet raadsel. Meer nog! Ze zouden bij de uitvinder daarvan een containervol BlackBerry® Black™ 9700's rectaal moeten inbrengen, zodat zijn stoelgang een onuitstaanbare symfonie van hersendodende piepjes wordt. En dan druk ik me nog zachtjes uit!
Enkele dagen geleden zat ik in de wachtruimte van de luchthaven van Zurich te wachten op mijn vliegtuig. Begon er daar toch iemand op zijn Zwarte Bes te tokkelen, zekers. En nog geen kort tekstberichtje. Neen! Hij was Tolstoj's Oorlog en Vrede in morse aan het doorzenden naar zijn medesociopaten, begot!
Eerst kon ik er nog wel tegen, maar toen dat gepiep maar bleef duren, was concentratie helemaal weg. Ik was nochtans een interessant artikel aan het lezen over hoe kleine bosapen wijfjes lokken door het roepen van "booooring"! Maar dit terzijde.
Ik stak het tijdschrift weer in mijn tas en keek wat rond...
Wat ik zag was onvoorstelbaar!
Terwijl ik was ondergedompeld in mijn vaklectuur was de ruimte volgelopen met dat typisch publiek-dat-onderweg-is. Maar hoe angstwekkend dit beeld al mag zijn, dat was nog niet het ergste! Neen, elk lid van die troep keek richting BlackBerry-schorriemorrie met een blik die zonder uitzondering een ding uitstraalde: moord!
Inderdaad, mocht ik op dat moment een container vol BlackBerry's bij de hand hebben gehad, het had me weinig moeite gekost voldoende vrijwilligers te mobiliseren om mij te assisteren bij het toedienen van een onvrijwillig, maar hoogtechnologisch lavement.
Piep. Piep. Piep. Piep.
Stilletjes naderden we ons prooi. Enkelen lieten een zacht gegrom horen.
Piep. Piep. Piep.
Onze collectieve schaduw bedekte de ik-ben-hip-want-ik-swaffel-met-mijn-mini-toetsenbord-veertiger.
Piep. Stilte. Piep. P... i... e... p... Stilte.
Het slachtoffer keek op. Angst in de kleine kraaloogjes. En dan...
...als een bezetenen: Pieppieppieppieppiep...
Maar zijn noodberichten konden niet meer baten.
Het was nadien aanschuiven aan de toiletten om onze handen te wassen. En bloed maakt toch zo'n vlekken.
Comments