Politiek en macht zijn twee handen op een buik. Dit verband lijkt overduidelijk. Op het eerste zicht. Want zou het niet kunnen dat politiek eigenlijk niet meer is dan een illusie van macht? Dat het ganse politieke bestel zichzelf in stand houdt juist omwille van hun collectieve angst om hun machteloosheid toe te geven?
Neem nu het simpele voorbeeld van een banenplan. De regerende partij lanceert een plan om de werkloosheidscijfers te doen dalen. Het resultaat? Oftewel neemt de werkloosheid af, oftewel mislukt het plan en neemt de werkloosheid toe (of stagneert). De oppositie wijt het mislukken typisch aan de incompetentie van de regering, terwijl deze laatste de schuld op de economische recessie zal steken. Lukt het plan, dan zie je de regering zichzelf op de borst kloppen, terwijl de oppositie dit afdoet als het eenvoudige gevolg van de economische groei.
Dit terwijl de waarheid veel eenvoudiger is. Wat de regering ook doet, het heeft globaal gezien geen sikkepit effect op de economie, juist omdat de economische realiteit is wat het is.
In een democratie laat de economie zich immers door niets sturen. Niets. Nada. Nothing.
Wat de regering ook deed: Renault sloot zijn deuren, DHL trok het land uit en Interbrew viel in buitenlandse handen. Hoe luid het parlement ook kakelt, Suez zal onze energiemarkt blijven uitbuiten en ons te dure energie blijven aansmeren. De echte macht ligt niet in de wetstraat, maar bij de corporates of multinationals.
Ook op sociaal gebied loopt een beleid van de regering steevast de feiten achterna. De meest gewaagde ‘beslissing’ die er de laatste jaren werd genomen, blijkt het rookverbod in de horeca te zijn. En dat was slechts in sterk afgezwakte vorm mogelijk, juist omdat de bevolking er eindelijk klaar voor was. Belastingsfraude en zwartwerk aanpakken daarentegen, dat proberen ze al jaren, zonder ook maar enig succes.
Zelfs de problemen die de politiek zelf doet ontstaan, krijgen ze niet opgelost. Brussel-Halle-Vilvoorde heeft slechts een ding onomstotelijk bewezen: politiek is machteloos.
En het ergste is: we kunnen het hun helemaal niet kwalijk nemen! Immers, wie zijn het die al die grote verwachtingen bij hun neerleggen? Wie is het die om de haverklap roept dat de politiekers dit maar moeten oplossen?
Wij, natuurlijk! Het volk! Wij zetten hun zo graag op een voetstuk, om ze er nadien te kunnen afduwen. We maken er superhelden van, tot het duidelijk wordt dat ze helemaal niet kunnen vliegen.
Daarom: hou op met op de politiek te kakken! Door te schreeuwen dat het allemaal knoeiers zijn, geven we telkens impliciet de bevestiging dat zij het zijn die de problemen voor ons moeten oplossen. Dat voedt enkel maar hun ego en geeft hun bovendien de motivatie om zichzelf schromelijk overdreven lonen uit te betalen. Jawel, want daar zijn ze dan weer wel machtig genoeg voor.
Uiteindelijk is de politiek niets meer dan een administratief organisme. In een democratie geldt immers nog steeds dat de staat zich moet aanpassen aan de realiteit en niet andersom. De staat ten dienste van de bevolking, niet? Daarover waken is de taak van onze parlementariërs. Eens ze dit weer ten volle beseffen, en blijk geven van de nodige nederigheid jegens de bevolking, dan pas verdienen deze dienaars weer ons volle respect.
Toch knap, hé. Een hele post over politiek, zonder dat onderhuidse kankergezwel van een Didier Reynders te vermelden.
Comments