Basketbal moet echt wel mijn favoriete sport zijn. Voor dat spel met de oranje bal en die ijzeren ring zal ik steeds een zwak koesteren. De ellegantie van 'the moves' en het tactisch spel brengen mij tot ongeziene hoogtes van vervoering.
Not really.
Case in point: 1991. Mijn klasgenoten lopen als gekken achter de bal terwijl ik weer mijn beproefde tactiek toepas. Die bestaat vooral uit de erkenning dat het speelveld rechthoekig is. Twee elementen vereisen dan extra aandacht: de bal en ikzelf. Het is de bedoeling dat de afstand tussen deze twee steeds zo groot mogelijk is. Optimalisatie noemen ze dat. Ik beweeg dus ook, maar met een zeer duidelijk plan. Mits enige inschatting van het traject van de bal valt dat allemaal nog wel mee. Er is eigenlijk maar 1 zwak punt in mijn tactiek... schijnbaar heeft dat iets te maken met zich 'vrijspelen'.
Het is heftig. Iedereen staat als sardientjes tegen elkaar gedrukt om die dribbelende bal te vechten. In de andere hoek van het veld sta ik, nadenkend over waarom een Atari beter is dan een Commodore 64. Het spel zit vast. Er moet een doorbraak komen. Iemand, blijkbaar horende bij mijn team, kijkt plotseling op. Hij heeft de bal in zijn handen. Hij roept.
"Geert!"
Ik kijk op. En als in slow motion zie ik die oranje bal steeds groter en groter worden.
"Oei.", mompel ik nog.
De reflexen laten mij echter niet in de steek. Mijn handen schieten de lucht in. Alle focus op de bal. Mijn hart bonst in de keel. Het gaat lukken. En dan...
TIME FREEZE
De twee teams kijken allemaal in mijn richting. De bal zweeft amper twee meter voor mijn handen. Mijn mond hangt open. De angst blinkt in mijn ogen. De leraar staat aan de zijlijn en heeft ook zijn handen in de lucht.
Nu moet je weten dat ik toen studies volgde aan het Koninklijk Atheneum in Boom, een sportschool. Sabine Appelmans heeft daar ook nog gestudeerd. Ze hebben daar dus de perfecte infrastructuur. Een groot zwembad en bovendien een gigantische sporthal. Wel 15 meter boven de grond wordt het dak van deze ruimte gestut door een metalen frame.
Nu is het al heel bijzonder dat er ooit iemand is geslaagd om een basketbal zo hoog in de lucht te schieten dat hij blijft vasthaken achter die frame. Nog merkwaardiger is dat die bal zich lange tijd in een metastabiele positie bevond. Ondertussen ontglipt er heel langzaam een beetje lucht uit de bal. De druk daalt minuscuul. Net genoeg om de grip met het metaal te verliezen. En dan... floep, op een dag is hij weer slachtoffer van de zwaartekracht en valt naar beneden.
STOP TIME FREEZE
In een fractie van een seconde zie ik nog hoe al die verwachtingsvolle blikken zich plots vullen met verbazing. En dan. Een harde slag pal op mijn hoofd. Ik schrik. Laat mijn armen zakken. En dan wordt alles oranje. De tweede bal! Knal tegen mijn gezicht.
"Auw", roep ik nog en val dan neer. Geveld door twee ballen. Een oude en een nieuwe.
Probeer deze kans te berekenen en je krijgt erg veel nullen na de komma. Maar die dag moest en zou de Schepper, of wie dan ook, mijn liefde voor basketbal consolideren.
Bij dezen.
Comments