O grote perforator

Het stond in de sterren geschreven: Elio Di Rupo zou onze eerste perforator worden. Let wel, in de pers wordt hij vaak preformateur genoemd, maar dat is gewoon belachelijk en slaat op niets. Kom nu?

Maar laat het gezegd wezen: ze zijn daar goed bezig! Inderdaad, Bartje en Elio, nu niet echt de Nicole en Hugo van de politiek, hebben zich toch zeer netjes gedragen. Door hun consequent stilzwijgen is Bart's lontje uit het Belgisch kruitvat gehouden.

Natuurlijk rijst nu wel twijfel bij de bevolking. Menig burger vraagt zich immers af of er nu wel schot in de zaak komt. Wat zijn die twee daar toch aan het konkelfoezen, daar achter de schermen van de Wetstraat?

Geloof me, er is geen reden tot ongerustheid. Uit goed ingelichte bron heb ik vernomen dat de eerste fase van de onderhandeling een regelrecht succes is geweest.

Wat is er dan besloten?

Wel, zoals we de laatste jaren hebben geleerd is de eerste fase van elke politieke discussie het formuleren van de modus operandi voor het overleg. Kortom, het antwoord op de vraag: hoe komen we tot een akkoord?

Vele alternatieven werden bekeken en niet geschikt bevonden. Tot op een goeie dag, Bartje bij zijn vriendje Elio op bezoek was om samen naar de voetbal te kijken. Elio had juist gevraagd of Bartje zin had om op zijn vuvuzela te blazen, toen onze dikke vriend naar de aquarium in Elio's slaapkamer keek.

Zijn gezicht klaarde dadelijk op.

"Ik heb het!"

"Quoi?"

Maar Bartje stormde al de deur uit, zijn kameraadje Elio verbaasd achterlatend met zijn vuvuzela in de hand.

Een uurtje later stond Dikkertje Dap daar weer met een plastic zakje.

"Kijk nu. Dit is Vlaanderen...", zei Bartje en er volgde een plons.

"Ah oui, et ça? C'est la Wallonie!", grinnikte Elio begrijpend.

"Inderdaad!", beaamde Bartje toen hij een tweede mossel in het water kieperde.

"En dit hier... dit is Brussel."

Elio keek gefascineerd naar de octopus die zachtjes naar de bodem van het aquarium daalde... morsdood.

"En nu, wachten..."

"Nous attendons..."