Horror van bij ons - deel 3

Grootmoe heeft opvallend grote tanden en dat is waarschijnlijk geen toeval. Inderdaad, het kan niet anders of Emmanuel Kervyn kent zijn klassiekers. Met een titel als Rabid Grannies (oftewel Les mémés cannibales) uit 1988 moet er wel een verwijzing naar Klein Duimpje in zitten. Of euhm, was dat Sneeuwwitje? Neen, iets met een wolf. Ah ja, de drie biggetjes!

Het komt allemaal wat traag op gang, maar dat laat de kijker genoeg tijd om te genieten van de Oscarwaardige acteurprestaties. Zo is er bijvoorbeeld een diep dramatische en quasi Shakespeariaanse scène in de wagen wanneer twee kindjes, waarschijnlijk Grietje en Hans, weigeren koekjes te delen.

"But darling, such a fuss for a cookie. You must learn to share with others," roept de moeder.

"Why don't Aunt Victoria and Elisabeth share with us?" is het antwoord van de kleinste.

"Oh, it's not the same thing, my dear. They'll share what they have when they die!"

"Ok, mommy. I'll share my cookies with him, only when I'm dead."

Je vermoedt het al: de familie is onderweg naar het verjaardagsfeestje van hun schatrijke tantes en hopen via een charmeoffensief een stuk rijker naar huis terug te keren. Niets laat vermoeden dat zij ook een stuk doder het feestje zullen verlaten.

Allez, niets is veel gezegd, want met zo een titel? Rabid Grannies! Met grannies bedoelen ze eigenlijk wel tantes en die zijn allesbehalve hondsdol, eerder een beetje bezeten. Maar soit, voor de rest is de titel van deze Belgisch-Nederlands-Franse coproductie spot on.

De taglines maken het zowaar nog duidelijker: "Grannies are the greatest. They bake pies, tell stories and take you to the zoo. They don't ask for an arm and a leg in return. THEY WANT YOUR WHOLE BODY!" Of ietsje subtieler: "Going to grannies was never like this. They just love their grandchildren... well done!"

Hmmm, I like it!

En dat is nog maar het begin. Het wordt pas feest wanneer er aan tafel over de wapenwedloop wordt gedebatteerd. Subliem.

Maar ja, eens moet het moment komen dat de tantes de taart moeten aansnijden. En dan loopt het helemaal lekker verkeerd. Op de effecten wordt niet gezien, zolang het maar een leuk "slesheshhhh" geluid maakt. Zalig. Eens de lichaamsdelen samen met hun typische sappen tegen de muren spatten, is het een en al visueel plezier.

Ik heb iemand op 't net zien beweren dat Rabid Grannies een schaamteloze rip-off was van Braindead. Dat zou inderdaad goed kunnen, mocht Braindead niet vier jaar jonger zijn. Dus als je wil weten waar Peter Jackson de mosterd vandaan haalde... van ons eigenste landje!

Kortom, Rabid Nannies is een aanrader voor al wie niet in huilen uitbarst bij gebrek aan verhaal en acteerprestaties, maar vooral begint te spinnen bij het zien van al dat projectielkots, -pus, -slijm, etc.

Hieronder kan je in slechts 10 minuten de samenvatting van de ganse film vinden. Voor zij die direct naar de climax willen doorzappen: het start op 7 minuten. Enjoy!

Volgende week zoeken we de horror aan de overkant van 't woater!