Zwemmen in je blootje

Je bent op vakantie in Zweden, een land met vele meren waarin je zonder probleem een frisse duik kan nemen. Je ligt wat te dobberen en te genieten van het warme septemberzonnetje. Je merkt dat het oorverdovend rustig is, geen enkele ziel te bespeuren. Al gauw dwalen je gedachten af naar een paar "what-if"-scenario's. Wat als... en floep daar gaat de zwembroek.

Weg met die zwembroek

Eerst voel je je een beetje onwennig. Je weet immers nooit of hier ergens een bijziende snoek rondzwemt op zoek naar een lekker hors-d'oeuvre. Nu je het juk van de moderne onderdrukking in de vorm van dat lycra broekje hebt afgeworpen, kom je al gauw in contact met al je onderdrukte instincten. Met een stevige voetslag stijg je zo hoog mogelijk uit het water om op het toppunt een geweldige oerschreeuw uit te stoten. Als Flikker, de naakte dolfijn, duik je weer het frisse water in en bemerk je een stuk minder weerstand. Vreemd is dat. Je zou inderdaad denken dat door de turbulentie van het klokkenspel ook de aquadynamica achteruit zou gaan. Misschien is het wel het spoilereffect van die blote billen en bijhorende spleet?

Maar we drijven af.

Nog een duik en voor je het beseft heb je een mooie loop-de-loop uitgevoerd, waarbij de stralende zon netjes werd gemoond. Even wat rust voor je straks weer gekleed en wel onder de mensen moet komen. Een rugslag lijkt ideaal. He, ziedaar een mini-versie van het monster van Loch Ness. Nu, zie ik het. Nu, is het weer weg. Daar is het weer. Een beetje verschrompeld, dat is waar. Maar wat verwacht je anders met dat koude water. Zou dit goed zijn voor de buikspieren? Wie weet? Daar is het monster weer. Uren gaan zo snel voorbij.

Ach, naakt zwemmen steeg direct met stip in mijn top-10 van opwindendste ervaringen. Ik denk dat we dit jaar weer eens een reisje naar Zweden plannen. En die zwembroek... die laat ik thuis.