O heilige Xochiquetzal

O heilige Xochiquetzal, godin van de liefde, kunstenaars, prostituees en zwangere vrouwen. Op deze bijna-lente-dag kniel ik voor u neer en aanbid de aarde onder uw goddelijke voeten. Verhoor mijn gebeden en breng mij in verleiding.

O heilige Xochiquetzal

O jee. Waar gaat dit heen? Je denkt nu vast dat Geert iets te vaak naar In Godsnaam heeft gekeken? Of dat hij, slachtoffer van stress op 't werk, is beginnen te raaskallen en het schuim hem op de lippen staat? Of misschien dat hij eindelijk in vrede is met zijn vrouwelijke ik? Allemaal correcte vaststellingen, maar geen enkele de echte reden waarom ik plots de Azteekse godin begin te loven.

Ja, als ik ooit religieus zou worden dan is het wel omwille van de godin Xochiquetzal. Zij heeft immers de mensheid dat ene goed geschonken waar wij allen van afhankelijk zijn geworden. Niet zomaar een verslaving, maar een die door ieder is geaccepteerd en wordt omarmd.

De Azteken voegden er vanille, chillipeper en pigment aan toe en noemden het bitter water. Tegenwoordig snuiven wij het, lossen het op in vloeistof of als we tot de diehards horen, eten we het zuiver. Geen wet is er ooit in geslaagd deze hard drug aan banden te leggen. Het is zelfs zonder weerstand kunnen infiltreren in de opvoeding van kinderen. De paashaas is er kwistig mee en zelfs de Sint placht het aan de kleinsten aan te bieden.

En niet zonder gevaar. Het bevat immers alkaloïden zoals theobromine en phenethylamine, stoffen die een serieus fysiologisch effect kunnen hebben op ons lichaam, zoals een verlaagde bloeddruk, een explosie aan acne of toegenomen hersenactiviteit (nefast voor bepaalde mensen). Theobromine is zelfs giftig voor honden en katten. Je ziet maar...

En toch eer ik de godin die aan de grondslag ligt van deze drug? Natuurlijk, want ik ben nu eenmaal verslaafd! Ik geeft het toe. Met overtuiging roep ik: Xochiquetzal geef me nog wat xocoatl!