Ik kan het amper vatten, maar ik ben zojuist begonnen aan de 50ste post op mijn blog. Zowaar een memorabele gebeurtenis. Tijd dus voor een moment van bezinning en herbronning, zoals ze dat in de Katholieke Kerk zo mooi zeggen. En nee, dan heb ik het niet over de sla-de-hand-eens-aan-een-koorknaap-vorm van bezinnen, maar wel degelijk over een moment van catharsis.
[Et tiens, weer een item dat ik kan afvinken van mijn lijst met moeilijke woorden die ik ooit eens in mijn blog wil gebruiken. Andere voorbeelden zijn: endoplasmatisch reticulum, svarabhaktivocaal en duediligenceonderzoek.]
Catharsis! Een perfecte visualisatie.
Ach, catharsis. Wat een ravissant woord. Maar wat betekent het eigenlijk?
Geen idee! Ik gebruik het nu al een paar maanden te pas en te onpas, zonder dat ik er een vermaledijde comorbiditeit van begrijp. Maar niemand die er raar van opkijkt, dus moet ik wel ergens de klepel bij de koe horen luiden.
Maar toch even wikipedia opentrekken...
"Spreek tot mij. O, gij orakel van de wijsheden!"
Mooi, mooi. Het heeft meerdere betekenissen:
* Zoek je het in de religie, dan slaat het op het zuiveren van het lichaam en de ziel in de zin van berouw en boete. De Katharen zijn een middeleeuwse sekte binnen het Christendom. Boeiend.
* In de vroege 20ste eeuw werd de term ook gebruikt in de psychoanalyse om een intense emotionele ervaring te beschrijven die hielp bij het oplossen van een psychologisch conflict.
* De medische variant is dan weer stukken eenvoudiger en slaat nogal eufemistisch op een darmspoeling.
Voila, nu staan we weer een dedaigneuze stap verder. Bovendien wil het nu lukken dat deze opsomming exact de redenen zijn waarom ik aan deze blog ben begonnen. Vooral die laatste betekenis dan...
Dus als iemand mij nu nog vraagt achter de reden waarom ik om de twee dagen dat onecclesiastisch gewauwel publiceer, dan antwoord ik gezwind: Catharsis, mijn jongen. Pure catharsis!
En als afsluiter: de verklaring van de term kutbrommer.
Binnen het wereldje van de thriller- en horrorfilms bestaat er zoiets als een formulefilm. Dat is een film die volgens een welbeproefd concept aan elkaar wordt gebreid zonder echt buiten de lijntjes te kleuren.
De reden waarom dit soort films vaak gemaakt wordt, is duidelijk: je speelt serieus op 'safe'. Bij een goed gemaakte formulefilm krijgt quasi de garantie op een trouw publiek en dat verhoogt de kans dat je uit je investering komt significant.
Linkeroever! Aan de andere kant van 't woater
Dus niets mis met een goeie formulefilm.
Dan is het des te vreemder waarom er zo weinig gemaakt worden in ons patattenlandje. Het lijkt wel of onze filmmakers zich te goed voelen voor dit soort oefening. Of is het toch ons ouderwets subsidiebeleid? Alsof Belgische filmmakers per definitie buiten de lijntjes moeten kleuren.
Nochtans zijn er enkele succesvolle voorbeelden: De Zaak Alzheimer en Loft, om maar direct de twee belangrijkste voorbeelden te noemen. Beide bezitten ze niets origineels of inventiefs, maar zijn gewoon kei goed gemaakt. Perfecte entertainment en dat blijkt ook uit de winstcijfers. En dat zonder subsidies!
Ook in het horrorgenre hebben we recent van een pareltje van een formulefilm mogen smullen: Linkeroever uit 2008 van Pieter Van Hees.
Een perfecte cast bestaande uit Matthias Schoenaerts, Sien Eggers, Manou Kersting, Peter Van den Eede en Frank Vercruyssen.
Vooral Matthias speelt de pannen van het dak als de sexy autoverkoper Bobby die met zijn wulpse vriendin Marie gaat samenwonen in een woontoren op de Antwerpse linkeroever. Al gauw blijkt dat er iets serieus mis is met het appartement, zeker wanneer er een zwarte smurrie uit de kelder begint op te borrelen.
De onderkoelde sfeer doet denken aan de betere Japanse spookfilm. En het werkt. De creepy ondertoon blijft de ganse film lang doorsudderen.
De reactie van onze eigen Vlaamse recensenten op deze film is gewoon hilarisch. Ze merken dat de film werkt, maar kunnen niet tolereren dat dit gewoon een goedgemaakte genreoefening is.
Eerst beginnen die oelewappers te argumenteren waarom het 'geen' horror is, want het kan toch niet dat horror goed is. Dus wordt het een aangrijpende thriller. Hmmm. Met zaken die 'broebelen' in de kelder zekers? Kom nu!
Humo ziet er 'het oeuvre van David Lynch met de fraaie look, de dreigende soundscapes, de beklemmende atmosfeer' in en 'fuseert die invloeden vakkundig tot een behoorlijk eigenzinnig werkstuk' met 'in de fosforische schuilhoeken van deze occulte thriller nog een andere film verborgen' zowaar 'een ontroerend portret van een verward meisje'.
Bweik! Splash!
Even mijn kots opruimen. Wat een gezever! Haal jullie kop uit elkanders gat en zeg dan toch gewoon dat dit een goeie horrorfilm is! Punt uit.
Volgende week gaan we weer de compleet gestoorde toer op met een Waalse film van vorig jaar.
Het is een paar dagen warm buiten en onze oerinstincten komen weer boven. Liters testosteron gieren door onze hoofden. Mocht het sociaal geaccepteerd zijn dan trokken we gewoon berenvellen aan en gingen al briesend en brullend de tuin in, met onze knots in de aanslag.
Hmmm. Grrr. Lekker rood vlees!
Maar gelukkig kunnen wij onze primaire driften nog een beetje onder controle houden. Ter compensatie vechten we bij de slager om dat laatste stukje bloedrood vlees. Want dat we carnivoren zijn, dat willen we bewijzen, zeker vandaag.
Nadat het metalen monster de trap werd opgezeuld (dit jaar sneuvelen er maar twee traptegels, een record...) is het de beurt aan de twee 10kg zakken houtskool. Neen, voor ons geen kokosbriketten. Da's voor jeanetten!
Tijd voor het eerste biertje... of drie. Als Luitenant-generaal overzie je het strijdveld. Barbecue, houtskool, vlees, aanmaakvloeistof, ovenwanten, schort, vleestangen... Plots zie je in de reflectie van een van de tangen dat de poes klaar staat om op de tafel met vlees te springen.
Als een rasechte cowboy grijp je in een fractie van een seconde naar de 5 liter bus petrol. De top vliegt eraf, je draait je om en richt naar de kat. Spets! Raak.
"Ha, ha, don't mess with the Barbecue King!"
Dat vieren we met nog een biertje... of zes.
Nu komt het belangrijkste moment van de dag. De verwachtingen zijn hoog. Je publiek staat klaar om hun barbecueheld aan te moedigen. Op veilige afstand weliswaar. Enkelen staan er met kommen groentjes in hun pollen. Maar groentjes, dat is voor sissies, joh!
Daar gaan we! De houtskool is al doordrenkt van de petrol. Inderdaad, want aanmaakblokjes dat is voor... juist.
Tjsek. Tjesk. Foemp. Een vlammetje.
De lucifer vliegt als in slow motion door de lucht. Het maakt een sierlijke salto en dan...
WHOESH...
Een vuurzee. Nu, ja. Dat stuk gazon hoef je dit jaar niet meer af te rijden. Je ziet nog net hoe een vuurbol in de armen van het knaapje van de buren springt en de kommen groenten op de grond stuiteren. Iedereen probeert in paniek het brandend jongetje uit te doven. Ergens kwam die vuurbol wel bekend voor. Vooral die staart. Hmmm.
Maar niet getalmd. De vlammen komen ondertussen niet meer tot aan de takken van die notenboom, dus tijd voor het eerste stuk vlees. Machtig toch hoe die vlammen rond die steak dansen. Hoe het vet zich op het houtskool stort met dat zalig knisperend geluid.
De geuren, de warmte, dat geluid, hmmm. Ideaal moment voor nog een biertje... of negen. Wel spijtig dat die brandweersirenes zo luid klinken. Maar, soit.
"Aan tafel!"
Gelukkig hebben wij mannen dit barbecueritueel nog, anders waren wij al lang allemaal... inderdaad!
Whorrey Potter en zijn vriendjes Himmione en Weasy zijn op zoek naar de Sorcerer’s Balls. En, geloof me, er is haast bij. Want als de kwade Voldemorecock die ballen het eerst te pakken krijgt, dan is geen enkele student meer veilig. Gelukkig is er vriend en mentor Fag Hagrid, die hun zal bijstaan in deze belangrijke strijd.
De spannende avonturen van Whorrey Potter en Voldemorecock
Die laatste kan hun leren hoe ze een dildo moeten gebruiken om de deur tot de kerkers te openen of hoe ze de bewakers moeten misleiden met vliegende penissen. Dat blijkt moeilijker dan gedacht, tenzij je natuurlijk een Invisibility Cloak bij de hand hebt.
Inderdaad, nu ken je de intrigerende plot van de nieuwe film Whorrey Potter and the Sorcerer’s Balls. Maar pas op! Dit is geen gewone productie. Neen, het is de allereerste 3D-pornofilm die gebruik maakt van het Side-By-Side formaat.
Voorbeeld van een side-by-side opslag van 3D-materiaal
Om deze beelden dan als 3D in de huiskamer te brengen, heb je een speciale Blu-Ray-speler nodig en natuurlijk ook een 3D-beeldscherm met bijhorend brilletje.
Dus behoor jij tot die kleine groep mensen die nog geen peperdure 3D-installatie in huis heeft, hol dan nu direct naar de winkel. Want deze film mag je echt niet missen. Zoals de regisseur al weet te vertellen: "This is a must have. It's great for parties, hot by yourself, and is the perfect gift for any collector." Geef nu toe?
My name is Bone, James Bone!
Is fantasy niet echt je ding? Geen probleem. Dan is er nog steeds Octopussy 3D: A XXX Parody. De wereld van James Bone zal er nu stukken beter uitzien. Stel je zijn Walther P99-pistool voor in 3D. Woaw, geweldig.
Zoek je meer naar educatief vertier dan heeft pornoproducent Mark Dorcell de ideale film voor je klaar: Kama Sutra 3D. Meer informatie en clips vind je op http://www.kamasutrain3d.com/. Leuk om weten is dat je de commentaarstem kan uitzetten, voor die momenten wanneer je op de details wil letten.
Je merkt het: nu de adult-sector op 3D gesprongen is, is succes gegarandeerd. Exact zoals het verhaal achter de VHS-videocassette. Dit was trouwens ook een doorslaggevend argument op de Belgian Broadcast Days, een conferentie voor tv-makers, waar experten beweerden dat de seksindustrie voor de doorbraak van 3D zouden zorgen. En als zij dat zeggen, geloof ik het direct...
Geef nu toe, jij zat toch ook te wachten op deze superfilms. Ik alvast wel! Mijn leven was niet compleet zonder. Eindelijk!
De toekomst? Die staat geschreven in de federale verkiezingsprogramma's voor 13 juni 2010. Tijd om eens te checken wat onze Vlaamse partijen te zeggen hebben over onze echte toekomst.
En laat ons over onze echte toekomst duidelijk zijn: een economische, financiële of, God beware ons, communautaire crisis is eigenlijk niets meer dan een soort bordspel waar we zelf de regels van kunnen bepalen. Niet dat het daardoor minder ernstig wordt, maar we hebben op zijn minst bepaalde parameters onder controle. Bij een klimaatcrisis daarentegen kun je dat compleet vergeten. Die wordt immers gespeeld volgens regels die al sinds het ontstaan van onze aardkluit zijn vastgelegd. Geen politicus die er ooit in zal slagen deze regels te wijzigen.
Mei vorig jaar: lijkt een beetje op vandaag?"
Ik heb dus effen gegoogled en alle partijprogramma's doorzocht naar plannen voor ons klimaat. En ik kon het niet laten ze ook een score te geven.
1. Vlaams Belang - Beoordeling: 1/10
Het was te verwachten: Vlaams Belang denkt dat je de klimaatcrisis oplost door België te splitsen. Ze noemen het "een volwaardig Vlaams energiebeleid als duurzaam antwoord op de energievraagstukken" en vinden "verder onderzoek zeer belangrijk". Voila en hiermee is de kous af! Uiteraard houdt het klimaat zich aan de grenzen... of zou er binnenkort toch propere lucht naar de Walen waaien? Ze krijgen van mij toch nog 1 puntje omdat ze "meer aandacht voor CNG (Compressed Natural Gas) en waterstof als alternatieve drijfkracht in het verkeer" willen.
3. Lijst Dedecker - Beoordeling: 0/10
Al wat Lijst Dedecker te zeggen heeft over het klimaat is dat "kernenergie ook groene en betaalbare energie is" en het "helpt ons onze milieudoelstellingen te halen". Zo simpel, ah. Inderdaad, voor een klare kijk moet je bij LDD zijn. Om de grap nog iets duidelijker te maken sluiten ze af met: "Investeer úw centen in echte goedkope energie van eigen bodem!" Jawel, uranium vissen ze daar wel uit de Noordzee. Wegens geen enkel vooruitstrevend voorstel: een dikke nul!
Nou, nou, Suez heeft echt wel in het collectief gat van de SP.A gebeten! "Arrogantie Electrabel kent geen grenzen", "energiefactuur moet omlaag", "betaalbare energie is een recht",... De slogans kennen geen grenzen. Maar concrete maatregelen? Iets over openbaar vervoer? CO2? Vergeet het maar. De enigste ambitie die zij koesteren is een "duw in de rug voor elektrische en hybride wagens" te geven. Gebuisd wegens veel blah, blah en te weinig boem, boem, wat mij betreft!
11. N-VA - Beoordeling: 3/10
Nu denkt N-VA dat "de oprichting van een Vlaamse Energiemaatschappij" een federaal punt is, dus veel rekenschap geef je die partij sowieso niet. Maar knippen en plakken kunnen ze wel. Zo vind je hier en daar op hun site flarden zoals: "evenwichtige energiemix", "rationeel energiegebruik en hernieuwbare energie" en "duurzaam omspringen met onze grondstoffen". Chapeau, ze kunnen daar schrijven. Een programma kan je dat amper noemen. Toch krijgen ze van mij nog een 3 omdat ik een traantje moest wegpinken toen ik las dat we "op alle vlakken strijd moeten voeren tegen de opwarming van de aarde". Mooi toch, he.
13. Groen! - Beoordeling: 8/10
Tja, Groen! heeft geen programma geschreven maar een ganse thesis. Alle mogelijke aspecten komen in hun plan voor. Ze willen dit netjes in "een klimaatwet" gieten en bidden dat het goed komt. Naïef zijn is geen zonde, zullen we maar besluiten. Nochtans zijn er erg goeie uitgangspunten bij: "gedecentraliseerde en gediversifieerde energieproductie". Geen idee wat ze daarmee bedoelen, maar het klinkt goed. Spijtig van hun idee-fixe om "de wet op de kernuitstap onverkort uit te voeren". Ik heb zo mijn twijfels bij hun conclusie dat alle alternatieven momenteel al beschikbaar zijn. Maar soit. Hun programma is echt wel de moeite en daarom krijgen ze van mij de hoogste score van de bende: een 8.
PVDA+ - Beoordeling: 6/10
Gek, maar ik had echt niet verwacht dat deze partij iets zinnigs zou kunnen zeggen over het klimaat. Maar lees even mee: "veralgemening van de best beschikbare technieken (BBT) in de industrie om: de uitstoot van broeikasgassen maximaal te beperken", "de restwarmte uit de industriële en de elektriciteitsproductie gebruiken voor de verwarming van openbare gebouwen en woonwijken", "grote investeringen in het openbaar vervoer", "goederentransport over lange afstand: verplicht met het spoor of de boot" en "meerjarenplan voor de overschakeling naar hernieuwbare energiebronnen". Mooi toch, al die goedbedoelde droombeelden. Een mooie 6 waard!
En de conclusie? Groen! is na de PVDA+ de enige partij die durft te spreken over het economisch model dat dringend dient aangepast te worden. Duurzame economie lijkt een vies woord, maar ik vrees dat er geen andere mogelijkheid is. Trouwens, dat niemand durft beweren dat dit niets gaat kosten. Niet alleen financieel, maar ook op onze luxe zullen wij moeten inboeten!
Ik hoop dus dat dit begint door te dringen bij de heren en dames politici... maar ik vrees voor het ergste.
Het komt allemaal wat traag op gang, maar dat laat de kijker genoeg tijd om te genieten van de Oscarwaardige acteurprestaties. Zo is er bijvoorbeeld een diep dramatische en quasi Shakespeariaanse scène in de wagen wanneer twee kindjes, waarschijnlijk Grietje en Hans, weigeren koekjes te delen.
"But darling, such a fuss for a cookie. You must learn to share with others," roept de moeder.
"Why don't Aunt Victoria and Elisabeth share with us?" is het antwoord van de kleinste.
"Oh, it's not the same thing, my dear. They'll share what they have when they die!"
"Ok, mommy. I'll share my cookies with him, only when I'm dead."
Je vermoedt het al: de familie is onderweg naar het verjaardagsfeestje van hun schatrijke tantes en hopen via een charmeoffensief een stuk rijker naar huis terug te keren. Niets laat vermoeden dat zij ook een stuk doder het feestje zullen verlaten.
Allez, niets is veel gezegd, want met zo een titel? Rabid Grannies! Met grannies bedoelen ze eigenlijk wel tantes en die zijn allesbehalve hondsdol, eerder een beetje bezeten. Maar soit, voor de rest is de titel van deze Belgisch-Nederlands-Franse coproductie spot on.
De taglines maken het zowaar nog duidelijker: "Grannies are the greatest. They bake pies, tell stories and take you to the zoo. They don't ask for an arm and a leg in return. THEY WANT YOUR WHOLE BODY!" Of ietsje subtieler: "Going to grannies was never like this. They just love their grandchildren... well done!"
Hmmm, I like it!
En dat is nog maar het begin. Het wordt pas feest wanneer er aan tafel over de wapenwedloop wordt gedebatteerd. Subliem.
Maar ja, eens moet het moment komen dat de tantes de taart moeten aansnijden. En dan loopt het helemaal lekker verkeerd. Op de effecten wordt niet gezien, zolang het maar een leuk "slesheshhhh" geluid maakt. Zalig. Eens de lichaamsdelen samen met hun typische sappen tegen de muren spatten, is het een en al visueel plezier.
Ik heb iemand op 't net zien beweren dat Rabid Grannies een schaamteloze rip-off was van Braindead. Dat zou inderdaad goed kunnen, mocht Braindead niet vier jaar jonger zijn. Dus als je wil weten waar Peter Jackson de mosterd vandaan haalde... van ons eigenste landje!
Kortom, Rabid Nannies is een aanrader voor al wie niet in huilen uitbarst bij gebrek aan verhaal en acteerprestaties, maar vooral begint te spinnen bij het zien van al dat projectielkots, -pus, -slijm, etc.
Hieronder kan je in slechts 10 minuten de samenvatting van de ganse film vinden. Voor zij die direct naar de climax willen doorzappen: het start op 7 minuten. Enjoy!
Volgende week zoeken we de horror aan de overkant van 't woater!
Ergens ver weg van hier, in een parallel universum, zitten vier Knoelies rond iets wat nog het meest lijkt op een kampvuur. Alleen dan met iets minder vuur en een heleboel meer kamp. En dan nog, het vuur bestaat niet echt uit vlammen maar uit honderden dronken dansende bolletjes in alle kleuren van de regenboog. Bovendien kennen ze hier nog een paar extra kleuren, waaronder de kleur nèp die iedere Knoelie spontaan doet grinniken.
Nu zeg ik wel dat het "ver weg van hier" is, maar misschien is dat wel niet helemaal correct. Dit komt waarschijnlijk doordat wij nog maar pas beginnen te wennen aan het concept van een parallel universum. Maar laat ons niet teveel afwijken.
Een kampvuur. De Knoelies zijn gevlucht.
Zegt opeens een van die Knoelies:
"Bà h li pepie, nep't kà llu ni nà ppa!"
Vrij vertaald klinkt dit ongeveer als "Amai mijn [kegels die onder andere dienen voor de voortplanting], wat is het hier weeral niet warm!"
Nu moet je weten dat taal bij de Knoelies erg juridisch onderbouwd is. Zo geldt bijvoorbeeld de belangrijke regel dat je wettelijk sterker in je shinkà staat als je aangeeft wat niet het geval is. Het is bijvoorbeeld veiliger om te verklaren dat het "niet warm" is dan dat het "koud" is. Immers de kans dat je, ik zeg maar wat, drie Knoelies vindt die het ook koud hebben, is serieus kleiner dan dat je er drie vindt die er uit principe niet mee akkoord gaan. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het overgrote deel van de jonge Knolies later advocaat wil worden.
"Bieh Zollà ta pepie tem te keppe slentà !", antwoordt een andere, waarna iedereen -op een Knoelie na- luid begint te hikken. Voor de Knoelies is hikken wat voor ons schaamteloos lachen is. Alhoewel erg veel van de finesse van wat er gezegd werd verloren gaat in de vertaling, komt het ongeveer hierop neer: "Maar dan laat je Zollà toch je kegels tegen haar cilinders slaan!"
Nu lijken de Knoelies wel verdacht veel op mensen, ware het niet dat van alles waarvan wij er twee hebben, zij er drie hebben. Dat is inderdaad een verschilpuntje. En natuurlijk lijken zij ook iets meer op een bolletje wol waar een kat een uur mee gespeeld heeft dan wij. Maar voor de rest is de gelijkenis treffend. Alhoewel hun voortplantingsritueel dan weer meer weg heeft van het mechanisme waardoor wij kleuren kunnen onderscheiden, maar wie let daat nu op. Ach ja, zij zijn ook iets minder talrijk en ietsje kleiner. Van de mens zijn er ondertussen al 6,8 miljard. Van de Knoelies zijn er slechts 4 exemplaren.
Plots kijkt de niet hikkende Knoelie naar de hemel. Haar drie ogen sperren zich wagenwijd open. Zij opent haar mond en gilt:
"Olà , olà , big tett'n!"
Vrij vertaald: "Opgepast, opgepast, weer zo een gigantisch vallend breiwerk!"
Maar het is te laat! Het gevaarte valt pardoes op de vier Knoelies. Alle vier zijn ze op slag dood. Ze hadden al eerder een breiwerk uit de lucht zien vallen, maar nu hebben ze duidelijk minder geluk. Helaas...
Zonder het tragische effect op Knoeliegemeenschap te willen minimaliseren, kan je uit dit voorval toch een universum-overschijdende conclusie trekken.
Een eeuwig vraagstuk is opgelost! Je kent immers dat gevoel: wanneer je de was uit de wasmachine haalt en alles netjes gestreken en/of opgevouwen hebt, blijf je steeds achter met een sok die je nooit meer zal matchen. Dan vraag je je af waar die andere sok naartoe is. Je kent dat gevoel, niet?
Ergens in een donker kamertje van de gebouwen aan de Auguste Reyerslaan zat ons olijke Statler en Waldorf-duo dinsdagavond hun commentaar op de eerste halve finale van dat liedjesorgie de onweerbare ether in te spuien.
Zelfs toen de drie Noorse presentatoren (2 Barbies en 1 Ken) op het podium hun taalvaardigheid aan het demonstreren waren, bleef ons koppel maar doorbazuinen over hun voorliefde voor behangpapier en borsthaarimplantaten. Nu hebben die Eurosong-presentatoren meestal niets zinnigs te zeggen, maar je kan er tenminste nog eens goed mee lachen.
Niet dus! Ik kon er helemaal niets meer van verstaan. Want deden Peppie en Kokkie nog de moeite om simultaan te vertalen? Nee, hoor, liever commentaar geven over de Belgen die in het publiek met hun driekleurig ondergoed stonden te wapperen.
En toen kwam het intermezzo. Het concept was even duidelijk als niet origineel: rijg enkele filmpjes aan elkaar van mensen die iets met hun stem doen en dit doorheen gans Europa. Je had op mijn minst kunnen verwachten dat je zou horen wat die mensen dan wel met hun stem deden, niet?
En bovendien, de echt prangende vragen bleven compleet onbeantwoord. Vragen zoals:
"Wat zit er toch onder die jurk van de Ijslandse zangeres?"
Ik hoor het liedje. Ik zie de twee danseressen. Maar toch dwalen steeds mijn gedachten af naar de vraag...
"Zit daar iets onder die jurk?"
Met alle moeite van de wereld probeer ik mij te concentreren, te focussen op het gezang. Maar weer...
"Die jurk! Die jurk! What the f*ck zit daar onder??"
Het angstzweet barst uit. Ik hou het niet meer uit. Help mij! Ik moet het weten!
Heeft zij misschien stiekem de Eyjafjallajökull meegesmokkeld? Of is het toch zo een experimentele stolp die men over dat olielek tracht te schuiven? Is het misschien het complete orkest van de Koningin Elisabethwedstrijd? Of zal het dan toch een nieuwe buitenlandse gevangenis van Stefaan De Clerck zijn? Het voltallig regeringsconclaaf? Het ego van Didier Reynders? Massavernietigingswapens? De Belgische staatsschuld? Zeg het mij!
Ach, we zullen het wel nooit te weten komen. Tenzij? Tenzij zaterdag, in de finale van het Eurovisie Songfestival...
De boerenbuiten. Zuivere lucht. Kabbelende beekjes tussen groene weiden. Een jongeman op zoek naar zijn koetje Bella. Een stal, met daarin een paar mannen druk in de weer een varkentje te verkrachten. Oink. Oink.
Calvaire, een Waalse horrorprent uit 2004 van Fabrice Du Welz, heeft het allemaal. En bovendien: alles lekker overgoten met dat typisch Belgisch sausje onderkoeld absurdisme. Wat wil een mens nog meer?
Calvaire, to the extreme... not!
Bloed natuurlijk! En liters. Wat zeg ik? Hectoliters! En lichaamsdelen die alle kanten uit vliegen. En tonnen pus en slijm. Why not?
Hmmm. Dat was de regisseur even vergeten. Zelfs als er wat actie volgt, gebeurt dit meestal off-screen. Maar soit, niet elke horrorfilm heeft van die gore-momenten nodig natuurlijk. Als 't verhaal maar goed is...
Marc Stevens, een slagerzanger die van het ene rusthuis naar het andere trekt, krijgt motorpanne en besluit in een afgezonderde herberg de nacht door te brengen. Het duurt niet lang of deze sukkelaar belandt in de klauwen van de herbergier, die ervan overtuigd is dat Marc zijn gevluchte vrouw is. Inderdaad. Zijn vrouw!
Je vraagt je af waar dit verhaal naartoe gaat?
Euhm. Naar nergens...
Maar gelukkig is er nog de muziek. Allez, een klein stukje muziek. Maar dan wel supergoed. Oordeel zelf!
Calvaire, een aanrader? Absoluut, maar je hebt zonet wel de beste scène gezien.
Tja.
Toe, speel het nog nekeer...
Volgende week serveren we Belgische gruwel op grootmoeders wijze. He he he.
Onze grote volksman en Vlaams minister van binnenlands bestuur Geert Bourgeois (N-VA) is niet van plan straffen uit te delen aan de 15 burgemeesters uit Halle-Vilvoorde die de verkiezingen weigeren te organiseren.
"Ze stellen een daad van burgerlijke ongehoorzaamheid, net zoals Mahatmi Gandhi en Martin Luther King dat deden", klonk het in De ochtend van Radio 1.
Maar dat was nog niet alles. De minister refereerde bovendien naar enkele Belgische staatsmannen die in het verleden dankzij acties van burgerlijke ongehoorzaamheid de aanleiding gaven tot wijzigingen in de taalwetgeving.
Dit bewijst het: die burgemeesters van Halle-Vilvoorde zijn zowaar echte helden!
De Vlaamse stijd is begonnen!
Wat mij vooral charmeert is de warme band die de minister koestert met onze geschiedenis. Inderdaad, zoals Voltaire ooit schreef: "De geschiedenis is fictie waarover we het allen eens zijn." We zouden dit inderdaad meer moeten doen: leren van de successen uit de geschiedenis.
Neem nu bijvoorbeeld de tactiek van de verschroeide aarde. Hierbij worden in het gebied dat aan de vijand moet worden opgegeven, alle zaken van militaire en economische waarde vernietigd. De vijand kan hier dan geen gebruik meer van maken, waardoor zijn logistieke aanvoerlijnen steeds langer en zwaarder belast worden. Stalin gebruikte dit systeem met succes in 1941 tijdens Operatie Barbarossa.
Welnu, Bourgeois verwees in hetzelfde interview op Radio 1 naar die snode Walen die zomaar komen "oprukken" met hun uitbreidingsdrang van Franstalig geweld. Waarom zouden wij nu niet de tactiek van de verschroeide aarde op Brussel toepassen? We laten de hoofdstad aftakelen, richten het volledig ten gronde.
Hoe?
Waarom niet die incompetente zak van een Didier Reynders burgemeester maken? Binnen de kortste keren is Brussel een echt ground zero. Het zal dan niet lang meer duren of die vuile Walen keren op hun stappen terug! Voila.
Want immers, die Walen stinken uit hun bek en verkrachten onze vrouwen. Dit kunnen wij niet langer dulden. Daarom, strijdmakkers, verenigt uw krachten in eendracht. Samen castreren we het Waalse monster. Zij die dit kunnen, stemmen op Geert Bourgeois, de redder van de Vlaamse natie! Hij is het immers die zijn geschiedenis kent en vooral weet hoe je die moet herschrijven!
De spannende avonturen van
Voorbeeld van een side-by-side opslag van 3D-materiaal
My name is Bone, James Bone!
Bart en André, maar dan intelligenter
Comments