Mijn blog

"Waarom? In Godsnaam, waarom?", vraag ik mij telkens af als ik weer eens op zo een postmiddeleeuws foltertuig sta te hijgen en puffen.

"En een, en twee, en... kreun... drie."

Waarom sta ik me zo af te beulen in de fitness? En dat op de koop toe twee keer per week.

"En nog een reeksje van twintig..."

Is het omwille van de douche achteraf? Die viriele mannenlijven die zich in allerlei poses wringen om het kleinste spleetje en bultje -of soms iets groter- netjes in te zepen. Het water dat over de gebruinde lijven glijdt als een avonturier op zoek naar een tropisch oerwoud. Ach, nee. In tegenstelling tot wat de gemiddelde heteroman wel eens zou kunnen vermoeden, vind ik daar geen zak aan. Excusez le mot.

"En nu effen uitblazen. En dan een kilootje meer."

Kijk, ik begrijp dat dit in een heterocontext, dus als man in een vrouwendouche, helemaal anders zou zijn. Maar we spreken dan ook over een compleet verschillende anatomie. Ik ga immers ook niet helemaal over de rooie als ik mezelf in de spiegel zie. En surtout. Hebt ge ene piet gezien, dan hebt ge ze allemaal gezien. En ja, een lul is een lul. A dick is a dick. Einen Penis ist ein Penis. Un pene è un pene. En penis är en penis. Ja Geert, zo kan ie weer...

"Grrrrr... Neeeeeegen... tien. En rust. Pffff."

En dan nog. Sommige van die zogehete bodybuilders gaan gewoon met hun onderbroek aan onder de douche. Dan vraag ik me echt af wat er dan wel onder dat broekje zit. Waarom schaamt iemand, die zich voor de rest ongegeneerd in de spiegel van de trimzaal zit te bewonderen, zich immers voor zijn edele delen?

"Auw, dat doet pijn. Wacht, wat is dat hier? Zit hier ook al een spier... begot."

Is ie krom? Zit er een varkenskrulletje in? Heeft die gast wat zitten experimenteren met een roze kleurspoeling? Of staat er een mutske van kabouter Plop op? Neen, misschien zijn het gewoon rasta's die niet nat mogen worden? Wie weet?

"Nu is het genoeg geweest voor vandaag. Den douche in!"

Geloof me: voor mij is een douche enkel een kwestie van erin en eruit... Euhm. Soit. Dus dat is zeker niet de reden waarom ik telkens weer naar die zweterige tempel van fysieke uitputting trek.

"Oei, daar gaat mijn zeep."

Maar wat is dan de echte reden? Misschien kom je het te weten in het tweede deel van...

Survival of the Fitness.

Wie had dit ooit gedacht? Al tien keer is het mij gelukt om hier iets (on)zinnigs te schrijven. Dit geeft inderdaad een grote voldoening. Zeker als je weet dat er al duizenden aspirant bloggers zijn gesneuveld aan de voet van deze mijlpaal.

Maar is dit wel een mijlpaal? Waarom vinden wij dat cijfertje tien toch zo belangrijk?

Het moet zo allemaal begonnen zijn in het jong-paleolithicum, of een kleine 25.000 jaar geleden. Ergens in de omgeving van Aurignac, gelegen in het latere Franse departement Haute-Garonne, kwamen de hoofden van de verschillende stammen van de Aurignacien cultuur samen. In wat later een vroege voorloper van de GATT conferenties zal blijken te zijn, maakten ze voor eens en voor altijd komaf met die onduidelijkheid tussen "weinig", "veel" en "nog meer". Na vele zonsopkomsten te hebben gepalaverd over mogelijke alternatieven, besloten ze daar dat het misschien handig zou zijn om via het aantal vingers aan te geven hoeveel veel dan wel is. En zo ontstond ons tientallig telsysteem.

Een pittig detail is echter lang onbekend gebleven. Een van de meest gewaardeerde opperhoofden was enkele zonsopkomsten voordien in gevecht geraakt met een Lynx en had daarbij twee vingers verloren. Was nu enkele zonnewendes voordien het voorstel tot een minderhedenbeleid toch goedgekeurd geweest, dan hadden wij nu allemaal een achttallig telsysteem gebruikt. Helaas. De tijd was er nog niet rijp voor.

Het achttallig systeem is alleszins een stuk beter. Nu weten we immers dat ons tientallig telsysteem helemaal niet zo efficiënt werkt. Bij het uitvinden van de computer is immers gebleken dat ze hiermee geen zak kunnen doen. Het zestientallig systeem, alsook het achttallig systeem, had ons voor veel minder problemen gesteld. Omdat beide systemen kunnen afgeleid worden van het binair tellen, worden berekeningen dan een stuk eenvoudiger.

Maar ja, wat helpt het om dit aan te klagen? We zijn nu eenmaal opgezadeld met de macht van tien. Daarom dus driewerf hoera voor mijn 10de artikel in deze blog!

Wist je trouwens dat het meest merkwaardige aan mijn blog is dat ik in die tien keer nog niets heb geschreven over seks?

Ach, wacht maar tot mijn 69ste post!

"Hallo, met Jacqueline De Crock."

"He, Jacquelineneke. Elise hier."

"Ah Eliseke, alles goe?"

"Joat, joat, moet ge nu es wa weten?"

"Ja, maske, vertel."

"Awel, ge weet dat mijne Gerard wa last heeft van zijn valse tanden, he."

"Ja, 't is me wat."

Het 7u Journaal 16 maart 2010

"Wel ik was dus naar den Vercammen gereden om wat van da mals stoofvlees. Dat eet 'em zo geire."

"Ah ja?"

"En dan is 'em 's avonds weer goe in form en 'k had nog eens goesting, ziet ge."

"Joat, bij mijnen Jef zijn dat zwarte pensen."

"Niwoar, echt?"

"Joat, maske, zo van die echte beulingen."

"Ge zegt het. Awel, ik kwam just thuis, toen daar twee gasten van den televies voor mijn deur stonden."

"Maar Eliseke, echt woar?"

"Ja, en dienen ene was een ferm ventje. Goe gekwaffeerd en schoon gewassen. Diene met de camera leek meer op den Vuile Pierre van aan 't Sas. Zo met da lang haar en zo."

"Amai, moinen frak. En wat moesten ze weten?"

"Wel dienen joenkmens vroeg dadek in de camera iets kon zeggen over die hoogspanningskabels boven ons veranda."

"Allez, na? En wa hebde gezegd?"

"Wel, wat ik hun vertelde was ongeveer zo van... Inderdaad een zeer interessant gegeven. De spanning over een hoogspanningslijn kan soms oplopen tot 380kV, maar voor regionale netten schommelt dit eerder rond de 35kV. Het gaat hier over een wisselstroom van 50Hz, wat voor gevolg heeft dat er een elektromagnetisch veld ontstaat. Dit fenomeen noemen we inductie. Dit magnetisch veld bedraagt loodrecht onder deze kabels soms wel 50 Tesla, maar dit daalt snel naarmate men verder van de bron af staat. Algemeen wordt wel eens beweerd dat deze waarde bij langdurige blootstelling best onder de 0.4 Telsa blijft, maar de wetenschap is er nog niet helemaal uit in welke mate dit een schadelijk effect heeft op de mens. Ik zou dus wel oppassen."

Elise Janssen, een ferme madam...

"Da's woar. En waren ze der content mee?"

"Naa, ze keken mekaar aan met zo een blik van amaai..."

"Ni duidelijk genoeg?"

"Neen, dat menneken zei zo van... ge weet toch dat dit voor het journaal is, he?"

"G'ebt het toch ni moeten overdoen, Eliseke?"

"Begot, jawel!"

"Wat hebde dan verteld?"

"Wel ik zei: Ik heb tot nu toe nog ni... heum... ik weet ni of ik last heb."

"Ah, maar dat is wel klaarder. Dat begrijpt elk mens, natuurlijk."

"Inderdaad, meer de taal van 't volk. Allez mijn stoofvlees staat te pruttelen."

"Ok, saluukes, Eliseke maske."

"Jep, doet den Jef de groeten, he."

"Doen ek."

Ik zal er waarschijnlijk nooit aan wennen. Het ene moment sta je nietsvermoedend -en aan nog minder denkend- op je werk te luisteren naar wat de grote baas te vertellen heeft, en dan kom je thuis om je eigenste tronie op de televisie te zien verschijnen. Tja. Werken voor een mediabedrijf...

Het 7u Journaal 16 maart 2010

...getuigt tegenwoordig niet van veel gevoel voor jobzekerheid. 65 miljoen euro, dat moet je besparen, elke dag. Maar gelukkig: "er vallen geen naakte ontslagen". Nu is dat echt wel iets wat ik kan appreciëren. Immers, al wordt het stilaan warmer, het is toch niet echt mijn ding om zo zonder broek op straat te komen staan. Maar genoeg over mijn job.

Staffer is wat de Vlaamse kijker te zien, of juist niet, zal krijgen. Als het even tegenzit zal het enige nieuwe programma het besparingsprogramma zijn. "Beste kijkers, wat zullen we vandaag weer moeten missen in de Grote Besparingsshow?", hoor ik Bart Peeters al aankondigen. "Stem nu je meest favoriete tv-programma weg! Deze week de keuze tussen een concertregistratie of Vlaamse fictie."

Terwijl die afgelebberde bilspleetkikker van een Didier-als-mijn-eigen-zak-maar-gevuld-is-Reynders jaren aan een stuk met zijn crapuleus gezwam de belastingdienst compleet kan verzieken, moet de gewone kijker weer boeten en nogmaals een heruitzending van Blokken en Thuis door de strot geduwd krijgen. Dankjewel.

Didier Reynders,
de kapoen...

Of je nu voor of tegen een staatsomroep bent, de onze is wel niet toevallig de meest efficiënte van Europa. Per kijkcijfer hebben we de laagste kostprijs en qua bijdrage per burger zitten wij ook helemaal onderdaan de lijst.

Het is waar: iedereen moet een duit in het zakje doen in tijden van economische terugval. Dus onze Vlaamse openbare omroep zal inderdaad moeten besparen. Maar de sanering die ze de VRT opleggen is compleet van de pot gerukt. Meer nog de ganse pot wordt in een haal meegesleurd.

Minder aanbod zorgt niet alleen voor een verarming van het medialandschap, maar zal ook een bloedbad veroorzaken in de vele productiehuizen, die het sowieso al niet makkelijk hebben. De VMMa, het bedrijf rond onder andere VTM, alleen heeft immers niet genoeg kapitaal om die productiehuizen te laten overleven.

Dus dames en heren politici, stop met die willekeurige en wilde maatregelen en veeg eerst in eigen rangen. Hou op met aan de kont van Didier te likken. Een kleine opkuis bij de belastingsdienst en je dicht zo het gat in de begroting. Neen, niet dat gat van Didier-blaas-mijnen-zak-maar-op-Reynders, want dat valt nog niet te dichten met een horde zwangere olifanten die juist een porseleinwinkel hebben leeggeroofd. Trouwens geen kwaad woord over onze lieve Minister van Financiën, die aandacht gunnen we dienen spastische tepelpladijs zeker niet! Voila!

O heilige Xochiquetzal, godin van de liefde, kunstenaars, prostituees en zwangere vrouwen. Op deze bijna-lente-dag kniel ik voor u neer en aanbid de aarde onder uw goddelijke voeten. Verhoor mijn gebeden en breng mij in verleiding.

O heilige Xochiquetzal

O jee. Waar gaat dit heen? Je denkt nu vast dat Geert iets te vaak naar In Godsnaam heeft gekeken? Of dat hij, slachtoffer van stress op 't werk, is beginnen te raaskallen en het schuim hem op de lippen staat? Of misschien dat hij eindelijk in vrede is met zijn vrouwelijke ik? Allemaal correcte vaststellingen, maar geen enkele de echte reden waarom ik plots de Azteekse godin begin te loven.

Ja, als ik ooit religieus zou worden dan is het wel omwille van de godin Xochiquetzal. Zij heeft immers de mensheid dat ene goed geschonken waar wij allen van afhankelijk zijn geworden. Niet zomaar een verslaving, maar een die door ieder is geaccepteerd en wordt omarmd.

De Azteken voegden er vanille, chillipeper en pigment aan toe en noemden het bitter water. Tegenwoordig snuiven wij het, lossen het op in vloeistof of als we tot de diehards horen, eten we het zuiver. Geen wet is er ooit in geslaagd deze hard drug aan banden te leggen. Het is zelfs zonder weerstand kunnen infiltreren in de opvoeding van kinderen. De paashaas is er kwistig mee en zelfs de Sint placht het aan de kleinsten aan te bieden.

En niet zonder gevaar. Het bevat immers alkaloïden zoals theobromine en phenethylamine, stoffen die een serieus fysiologisch effect kunnen hebben op ons lichaam, zoals een verlaagde bloeddruk, een explosie aan acne of toegenomen hersenactiviteit (nefast voor bepaalde mensen). Theobromine is zelfs giftig voor honden en katten. Je ziet maar...

En toch eer ik de godin die aan de grondslag ligt van deze drug? Natuurlijk, want ik ben nu eenmaal verslaafd! Ik geeft het toe. Met overtuiging roep ik: Xochiquetzal geef me nog wat xocoatl!

Volgende week zaterdag is het zover: het voorlaatste seizoen van de meest legendarische en succesvolle Vlaamse sitcom F.C. De Kampioenen zit er op. En het belooft een memorabel moment te worden want een dierbaar en sterk gemist karakter komt voor de laatste aflevering nog eens terug. Ah, is het misschien de altijd geweldige Pico Coppens (gespeeld door Walter-ik-verkoop-drugs-aan-minderjarigen-Michiels) die nog eens op Doortje komt kloppen of de hilarische Oscar Crucke (gespeeld door Carry-ik-ben-grappiger-dan-mijn-schaduw-Goossens) die zijn verdwijntruc komt overdoen? Neen, het is DDT die uit de gevangenis ontsnapt. Wie durft er nu nog beweren dat de scenaristen blind zijn voor de actualiteit.

F.C. De Kampioenen, klaar voor hun 21ste seizoen?

Ja, inderdaad, onze eigenste Jacques Vermeiren speelt nog eens mee in de Kampioenen. En het mag duidelijk zijn: VTM, het huis dat dit grote talent bij VRT heeft weggekaapt, is hier helemaal niet blij mee. Of is het misschien toeval dat VTM juist 1 week voor de bewuste kampioenenaflevering de film Max -de referentie voor alle komische prenten die nadien gemaakt werden- programmeert? Ik denk het niet. Een duidelijkere boodschap was niet mogelijk. "Dienen Jacques, die is van ons!" Ola, daar gaat de Pax Media.

Maar laten we een kat een poes noemen. Deze reeks heeft zijn passionele voorstanders, maar zeker ook zijn meedogenloze tegenstanders. Daarom ben ikzelf in actie geschoten. Na wekenlang onderhandelen met de raad van bestuur der VRT, voorgezeten door onze geliefde Piet van Roe-ien met de riemen die we hebben, ben ik eindelijk tot een geslaagd compromis gekomen. Het was inderdaad een moeilijke bespreking. Op een bepaald moment hebben we zelfs drastische maatregelen moeten nemen om uit de impasse te geraken. Het collectief ontslag van de ganse raad was de enigste uitweg.

Maar eind goed, al goed. Hier dus het voorstel: als elke Vlaming, zonder uitzondering, volgende week zaterdag naar de Vermeiren-aflevering kijkt, dan belooft VRT dat er geen 21ste seizoen meer komt en dat ze nooit of te nimmer nog een aflevering zullen heruitzenden.

Deal? Je weet dus wat je te doen staat.

Je bent op vakantie in Zweden, een land met vele meren waarin je zonder probleem een frisse duik kan nemen. Je ligt wat te dobberen en te genieten van het warme septemberzonnetje. Je merkt dat het oorverdovend rustig is, geen enkele ziel te bespeuren. Al gauw dwalen je gedachten af naar een paar "what-if"-scenario's. Wat als... en floep daar gaat de zwembroek.

Weg met die zwembroek

Eerst voel je je een beetje onwennig. Je weet immers nooit of hier ergens een bijziende snoek rondzwemt op zoek naar een lekker hors-d'oeuvre. Nu je het juk van de moderne onderdrukking in de vorm van dat lycra broekje hebt afgeworpen, kom je al gauw in contact met al je onderdrukte instincten. Met een stevige voetslag stijg je zo hoog mogelijk uit het water om op het toppunt een geweldige oerschreeuw uit te stoten. Als Flikker, de naakte dolfijn, duik je weer het frisse water in en bemerk je een stuk minder weerstand. Vreemd is dat. Je zou inderdaad denken dat door de turbulentie van het klokkenspel ook de aquadynamica achteruit zou gaan. Misschien is het wel het spoilereffect van die blote billen en bijhorende spleet?

Maar we drijven af.

Nog een duik en voor je het beseft heb je een mooie loop-de-loop uitgevoerd, waarbij de stralende zon netjes werd gemoond. Even wat rust voor je straks weer gekleed en wel onder de mensen moet komen. Een rugslag lijkt ideaal. He, ziedaar een mini-versie van het monster van Loch Ness. Nu, zie ik het. Nu, is het weer weg. Daar is het weer. Een beetje verschrompeld, dat is waar. Maar wat verwacht je anders met dat koude water. Zou dit goed zijn voor de buikspieren? Wie weet? Daar is het monster weer. Uren gaan zo snel voorbij.

Ach, naakt zwemmen steeg direct met stip in mijn top-10 van opwindendste ervaringen. Ik denk dat we dit jaar weer eens een reisje naar Zweden plannen. En die zwembroek... die laat ik thuis.

Je kent vast wel dat gevoel. Rustig aan het surfen op een onschuldige site over het kweken van meloenen. Plots verschijnt er een boodschap over een of ander "Serious Issue" terwijl tegelijkertijd je Internet Explorer een doodsreutel laat horen. Druk je op Send Error Report in de hoop van de wereld een betere plek te maken? Of ben je die nonsens beu en klik je resoluut op Cancel? Op zo een moment rust er inderdaad een zware last op je schouders.

Maar wat gebeurt er nu echt met al die informatie die je naar Microsoft stuurt? Oftewel, hoe werkt dit Windows Error Reporting, alias Dr. Watson?

Windows Error Reporting

Wel, een zeer complex systeem treedt in werking. Allereerst worden deze "tickets" door een eerste filter gehaald. Problemen die al gekend zijn en waarvoor zo goed als een oplossing beschikbaar is, worden dadelijk genegeerd. De overige worden door een soort contextuele zoekmachine in verschillende groepen geklasseerd. Elke groep of "batch" wordt zo om het uur integraal naar een gespecialiseerde expertgroep gestuurd. Deze groepen zijn verspreid over de hele wereld, met een paar grotere clusters in Singapore en India. In deze expertgroepen buigen enkele software analisten zich over de meest voorkomende tickets. Na een grondige analyse selecteren zij een geschikt "vessel". Voor kleinere problemen kan dit een kip of rat zijn, maar voor serieuzere problemen wordt dit al snel een paard of koe. Uiteraard zal in India, omwille van evidente redenen, iets minder frequent voor de koe-optie gekozen worden. De verantwoordelijke softwaresjamaan neemt bijgevolg een kris-mes ter hand en kruipt samen met het vessel in een cirkel gevormd door brandende Ikea-kaarsjes. 0nder het opzwepend gechant van de software analisten snijdt de sjamaan de keel van het dier over. Een getrainde professional start dan zonder talmen het onderzoek van de bloedspatten. Op basis van vooraf bepaalde criteria komt de expert dan in acht van de tien gevallen tot een sluitende en volledig betrouwbare "bug fix". De overige bugs belanden in loden kisten die maandelijks in de krater van Mount Vesuvius worden gestort. De goed bevonden oplossingen worden zo snel mogelijk naar Amerika verzonden, waar ze op hun beurt compleet genegeerd worden omwille van ethische redenen.

Je merkt het. Het is een complex en belangrijk proces. Hou hier dus rekening mee als je volgende keer voor de keuze staat op Cancel of Send Error Report te drukken.

Met een string in je spleet,

Zie je veel,

Maar toch geen reet.

Beste Tom Dice,

Was je gisteren voor mij nog een patattenzak met pootjes, dan ben je nu met stip gestegen tot een doosje aardappelpureevlokken. En geef nu toe: er zijn ergere dingen.

Tom Dice - onze inzending voor Eurosong 2010

Ach, dit is geen moment om mij te schamen. Ik geef het grif toe: je bent mijn held (onder de doosjes aardappelpureevlokken, wel te verstaan)! Je hebt gisterenavond Belgie gered van een totale afgang tijdens Eurosong 2010 in Noorwegen. Hoewel totaal buiten de verwachtingen, ben je er toch niet in geslaagd om een slechter liedje in te zenden dan Nederland dit jaar. Inderdaad, het zou mij niet verbazen mocht het lied van Nederland de laatste druppel worden voor een sociopaat die op het punt staat om met een kalashnikov in de hand een ganse bende bekende Nederlanders neer te maaien. Sja la la lie, sja la la la, bang bang...

Maar laten we duidelijk zijn: ik vind Me and my Guitar geen goed nummer, maar het is alleszins niet aanstootgevend voor mensen met een minimaal gevoel voor ritme en smaak. Daarom verdien je al een medaille!

Je eigenste sociopaat,

Geert

P.S.: Leer die mannekens van de VRT eens dat het enkelvoud van dice echt wel die is, dankjewel.