Mijn blog

Oslo, 29 mei 2010. Een dag die de geschiedenis zal ingaan als het begin van een ongekende catastrofe. Inderdaad, de H1N1-pandemie en de IJslandse aswolk verbleken in het niets in vergelijking met wat er Europa die dag te wachten staat. Wetenschappers waarschuwen nu al voor de gigantische snelheid waarmee het kwaad zich zal verspreiden, maar vinden spijtig genoeg nergens gehoor.

Man of vrouw, de inzending van Servië
is niet erg genderspecifiek

Omstreeks 21u zal het eerste slachtoffer vallen en na een paar minuten zal de helft van de Europese bevolking verzonken zijn in een diepe, comateuze slaap.

Inderdaad, na enkele edities die toch een bepaalde mate van entertainment konden bieden, stort de 2010-editie van het Eurosongfestival zich in een bad van onmenselijke en gepatenteerde saaiheid. Deze keer geen opgezette kalkoen die met pluimen in haar nek Viva La Diva keelt of een bende Finnen die met maskers van Barbara Dex iets met halleluja brullen.

Neen, België stuurt Tom Dice. Een kwal met een jeansbroek die, mocht er een bekertje van McDonalds voor hem op het podium staan, in een mum van tijd de kost van zijn outfit tiendubbel heeft terugverdiend.

Of wat dacht je van Servië? Een mensgeworden prostaat met er een flufken blond haar op geplakt die zingt over zijn leven in de balzak van Goran Bregovic.

Hoempapa, daar staat een
Nederlands vogelbekdier in de gang

Slovenië laat dit jaar zien wat je overhoudt als een duiveluitdrijving compleet mislukt. Je oren vragen direct asiel aan bij het horen van dit misbaksel.

Tot mijn grote spijt kan ik niets zeggen over de inzending van Nederland, omdat die gisteren al samen met het klein chemisch afval is opgehaald.

Tenslotte stuurt Zwitserland nog een aerodynamische verschijning die, naar het schijnt, na de laatste strofe van het podium wegflappert en zendt Spanje een knul die over chique tieten zingt en daarmee menig bejaarde schuur in brand doet vliegen.

Mijn voorspelling: goeie smaak - verveling, 0 - 6.

Als doorwinterde horrorfan valt het niet mee in België te wonen. Het aantal echte, Belgische horrorfilms kan je immers op twee handen tellen. En dan is het helemaal nog geen drama indien zojuist een dolle hond er een vinger heeft afgebeten. Een vinger die nog net met dat kleine stukje pees aan je hand bengelt, terwijl het warme, zoete bloed over je heen gutst. Ah...

Neen, het is zowaar een schande dat er niet meer bloed en goor is vergoten in onze kleine filmindustrie. Daarom neem ik hierbij het voortouw om onze miskende horrorpareltjes de faam te geven die ze al jaren verdienen. En dan heb ik het niet over films ala Max of Oesje, want die behoren tot een ander onderschat subgenre: de Vlaamse rampenfilm.

Als eerste in de reeks: Maniac Nurses Find Ecstasy uit 1990 van Léon Paul De Bruyn. Dit is eigenlijk een Belgisch-Hongaarse coproductie, maar buiten het leveren van de locaties stelt de bijdrage van het geboorteland van Franz Liszt niet veel voor.

De diepzinnige morele ondertoon die doorheen het scenario sijpelt valt niet te ontkennen. In een afgelegen kasteel ligt een groepje chirurgisch geschoolde verpleegsters op de loer voor hun volgend slachtoffer. Zij heersen over een schare aan gekooide en niet al te overdreven geklede vrouwen, die om de zoveel tijd nood blijken te hebben aan een sponsbad. Onder deze gevangen slavinnen bevindt zich het onschuldige meisje Sabrina. Al gauw leert Sabrina dat ze een centrale rol zal spelen in het duivelse plot van Ilsa de Dominatrix. Whoehaa.

Je hoort het: een maatschappijkritische parabel over de onderdrukking van de vrouw door haar eigen evenbeeld. Wat denk je immers van deze sublieme oneliner: "He once ate my pussy, that is why I guarantee the quality of his tongue", aldus Greta nadat ze de tong van de tuinman heeft geserveerd als lunch. De voice-over vat het allemaal lyrisch samen: "Decadence is their fate." Oh, de poëzie...

De film zelf is spijtig genoeg moeilijk te vinden en ik vrees dat het nog even zal duren voor Canvas hem in hun programmatie opneemt. Maar gelukkig kan je hier de trailer bekijken en staat er een veelzeggend clipje op YouTube.

Volgende week heb ik het over een meesterwerkje dat het Vlaamse boerenepos alle eer aandoet. En nu, van mijn erf af!!

Met pijn in het hart moet ik jullie bekennen dat ik mij vergist heb. Wekenlang stuurde ik valse argumenten de wereld in om aan te tonen dat 3D niets meer zou zijn dan een domme hype. Maar nu moet ik toegeven dat ik het compleet fout had. Mea culpa!

Vanwaar deze plotse ommekeer? Wel, bekijk het volgend filmke eens.

Ben je bij de gelukkigen en heb je in je brievenbus het ColorCode 3-D promobrilletje van Q-music ontvangen, dan kan je deze video zelfs stereoscopisch bekijken. Hoe cool is dat?

De acteerprestaties zijn om uw tenen van af te likken. Het verhaaltje grijpt je letterlijk bij de keel van beroering. Kortom, dit is het ultieme bewijs dat de toekomst van 3D rooskleurig is! En dan heb ik het niet enkel over de kleur het decor. Inderdaad, een pijpbeurt moet echt al lang duren, wil het kunnen concurreren met de impact van dit clipje.

Bovendien valt de trend die nu is ingezet allerminst te onderschatten. Ik stond zo vorig weekend in de Fnac mezelf op te geilen bij de nieuwe collectie HDMI-kabeltjes, toen ik in mijn perifeer zicht enkele 24-jarigen bij de 3D-tv van Samsung zag opduiken.

Nu stonden die jongeren daar te kijken met dat brilleken van Q-music op hun snoet. Naast het feit dat ik nu onomstreden kon vaststellen dat niet alle 24-jarigen hangjongeren zijn, werd ik verblijd door hun uitgesproken enthousiasme voor de 3D-film die werd vertoond.

"Woah man, heavy. Dat is echt wel cool. Ik wil ook wel zoiets in mijn room, man!"

Merkwaardige uitspraken, inderdaad.

Des te meer omdat het Q-music-brilleke via het anaglyph-principe werkt oftewel met kleurenfilters. Dit principe is absoluut niet compatibel met het actief shutter-principe, tenzij je natuurlijk het krijgen van koppijn als doel in je vergelijking meeneemt.

Dus, die pubers zaten naar dat scherm te staren met het verkeerde brilleken en... waren overtuigd dat ze 3D zagen.

Geniaal toch!

Stop dus met al dat technologisch onderzoek. Geef iedereen zo een brilleke en vertel dat F.C. De Kampioenen, Mijn Restaurant! en het weer vanaf vandaag in 3D wordt uitgezonden! En iedereen is blij.

Goedkoop en efficiënt. Wat willen we nog meer? Ik ben overtuigd. En jij?

Alstublieft niet duwen als we straks bij de Fnac in de rij staan om zo een 3D-schem te kopen. Ik was trouwens eerst, hé.

Voor een kijkje achter de schermen van The Ornelis & Rogiers Magic Show klik je hier.

2025. Een schuilplaats ergens in de confederatie van België. We lopen terug naar ons tafeltje nadat we samen wat soep hebben gehaald aan de voedselbedeling van het Rode Kruis. Mijn dochtertje kijkt me aan met van die vragende ogen. Ik weet al wat ze vragen gaat nog voor ik haar lippen zie bewegen.

"Papa, waarom?"

Ik wil haar de waarheid vertellen. Haar zeggen dat 16 jaar geleden er een sprankeltje hoop was: Kopenhagen 2009. We gingen alles veranderen. Fondsen stonden klaar om een nieuwe toekomst te garanderen. Maar het mocht niet zijn.

De ene na de andere crisis deed de wereld de andere kant op kijken. Eerst een financiële crisis, direct gevolgd door een economische. Een politieke crisis over een bagatel waarvan niemand nu nog de zin kan inzien. En dan de crisis van de landen, begonnen in Griekenland.

Alle vaste waarden wankelden. Behalve dan de kerk. Daar bleven de pedofiele priesters immers hun ding doen en de hogere clerici het doofpotje vullen.

Maar het klimaat? Dat verdween op de achtergrond. Die economische crisis was belangrijker. Wat hadden we aan een stabiel klimaat als onze mensen niet konden werken? Geen geld hadden om eten te kopen? De industrie had voorrang.

Die industrie... Nu beseffen we des te meer dat die economische crisis het uitgelezen moment had moeten zijn om orde op zaken te stellen. Maar toen? Toen waren we blind.

Onze iPad, iPhone, iPod en iWhatTheFucks waren een doel op zich. Er waren op den duur meer zendmasten dan bomen. Alles moest wireless. Het internet was overal. De ecologische footprint was van geen belang.

Vliegtuigtickets waren quasi gratis. Want reizen was een recht. Op de ware kost voor het milieu kreeg wel niemand die zelfde kortingen.

Zogeheten groene wagens verschenen in het straatbeeld, maar groen bleek een zeer goedkoop woord.

Nu weten we dat de enige juiste conclusie was dat we met zijn allen minder gingen consumeren. Maar het afscheid van al die luxe bleek viel ons te zwaar.

En nu? Nu zit ik voor mijn dochter. Nu moet ik verklaren waarom ik niets deed.

En dan?

Dan besef je pas echt wat dat is, een ongemakkelijke waarheid.

Inderdaad, nog twee weken en dan is het weer zover: het Eurovision Song Contest-circus slaat zijn tenten op in Oslo. Deze keer onder voorbehoud natuurlijk, want voor je het weet zijn alle Europese landen failliet. Dus kruis 25, 27 en 29 mei aan in je agenda, het kan evengoed de laatste keer zijn.

Ben je niet overtuigd? Dan geef ik hier de 12 ultieme redenen waarom je gewoon moet kijken naar dit spektakel.

De niet-winnaar van 2009

1. Omdat de afstandsbediening van je TV defect is.

2. Omdat niet de hele tijd gezongen wordt en er voldoende tijd is om het gedrag van geslachtsonzekere pygmeeën, buitenaardse Elvis-imitatoren of andere Ierse kalkoenen sociologisch te bestuderen.

3. Om modetrends te zien die het godzijdank nooit zullen halen en te leren wat allemaal mogelijk is met een lapje leer en wat draad.

4. Om het effect van een overdosis Prozac op presentatoren te zien die elk jaar weer een compleet nieuwe dimensie toevoegen aan hersenloos entertainment.

5. Om te horen dat toonladders ook in trapladdervorm beschikbaar zijn en dat zelfs daarop bepaalde oestrogeenbollen hoogtevrees krijgen.

André Vermeulen, ieders held

6. Om je laatste sprankje Belgentrots volledig weg te wassen en nog meer respect te krijgen voor de diepgaande teksten van Pas de Deux.

7. Om weer een nieuwe versie van de Engelse taal te ontdekken alsook de juiste Oost-Europese vervoeging van "in my ass" en "piss will come".

8. Om redenen te vinden waarom niet-vrijwillige euthanasie gelegaliseerd moet worden en je af te vragen waarom André Vemeulen nog steeds niet op Körperwelten te zien is.

10. Om te leren hoe verstandelijk achtergestelden tot 12 tellen, gezeten voor een poster van een nachtelijk stadsgezicht uit de jaren '60.

12. Omdat geen smaak hebben nog steeds niet strafbaar is.

Benieuwd naar mijn volgende Eurosong-post? Het wachten loont, want op 21 mei is het al zover!

"Goeiedag, mevrouw. Mijn naam is Geert Daelemans."

"Vertel eens: ik zie hier in je dossier dat je momenteel bij de VRT werkt. Maar toch kom je voor ons solliciteren. Waarom?"

"Wel, voor we beginnen wil ik toch eerst iets duidelijk stellen. Het is immers maar vanzelfsprekend dat we in alle openheid en eerlijkheid van start gaan, niet?"

"Inderdaad, daar zijn we het volledig mee eens."

"Alhoewel ik deze functie zeer sterk ambieer, kan ik jullie nu al melden dat, mocht ik de meest geschikte kandidaat blijken, ik die job zal weigeren."

"Ja?"

"Het zit zo: mijn huidige taak bij de VRT is ontzettend belangrijk voor mij en ik zie er nog zeer veel uitdagingen die ik met veel plezier plan aan te pakken."

"Maar waarom solliciteert u dan bij ons?"

"Is dat niet evident? Ik ben natuurlijk de beste kandidaat voor de job. Met mijn ervaring en expertise."

"Nu..."

"En daarbij. Eens ik die job weiger, dan kan je nog altijd een mindere kandidaat blij maken, niet?"

"Maar..."

"Voila, dat is dan duidelijk. Willen jullie verder nog iets weten?"

"Euhm... Misschien kan je ons vertellen waarom je juist zo geschikt bent?"

"Nu, dat lijkt me compleet overbodig. Vermits ik die job toch niet ga uitvoeren, hé."

"Ah ja, natuurlijk."

"En, heb ik de job?"

"Euhm, ik denk van wel... Met zo een mooi palmares... En je gaat bovendien de functie toch niet uitvoeren... Dus ook geen enkel risico voor ons."

"Voila!"

"Geert, welkom bij de VMMa."

Voor iedereen die dit een doodnormale situatie vindt, één advies: stem op 13 juni op Caroline Gennez (sp.a), Geert Bourgeois (N-VA), Ingrid Lieten (sp.a) of Bart De Weever (N-VA)! Allen hebben ze nu een mooi stoeltje in het Vlaamse parlement onder hun kont, sommigen zelfs met het naambordje van een minister.

Een lekker knus plekje dat ze niet snel in de steek zullen laten. Inderdaad, dat geven die kwistenbiebels zonder blozen toe op nationale radio, onder het mom van eerlijk duurt het langst. En niemand van die zakkenwassers ziet daar een probleem in.

Toegegeven: Bartje heeft al gezegd dat 'als' hij verkozen wordt, hij wel degelijk in de senaat gaat zitten. Nu is hij diegene die samen met De Winter het luidst roept dat de senaat moet afgeschaft worden. Gaan zetelen in iets met als enigste doel het af te schaffen. Dat is echt wat we nu nodig hebben...

De ware toedracht mag duidelijk zijn: ogen toe en stemmen ronselen! Er is al lang geen nood meer aan een overdacht beleid, zolang ze hun kakstoeltjes maar hebben.

Zoals Ivan De Vadder duidelijk maakt in zijn boekje Pleidooi voor een eerlijke politiek, is dit gesjoemel volledig legaal, maar tegelijk ook de grootste vorm van kiezersbedrog.

Al die politieke strategen weten immers maar al te goed dat de 'gewone man' nog niet eens beseft dat die nozems niet zullen zetelen. De gewone man kiest voor politiekers die hij kent, al is het maar van naam. En daar speelt onze politieke elite mooi op in.

Ik word hier dus een ietsie pietsie boos over. Dat en het bakkes van Didier Reynders. Grrr.

En dan gaan we tijdens de verkiezingsshow weer moeten horen dat de kiezer altijd gelijk heeft.

Ach.

Ik begin alvast met de voorbereiding van mijn artikel voor 14 juni. De titel is al klaar: De kiezer heeft weer ongelijk!

Dit kan niet meer gezond zijn. Toen ik eergisteren mijn meest recente post nog eens wou nalezen op van die gluiperige taalfouten, bleef ik maar scrollen.

Op de dag van publicatie werd de pagina door 22 personen gelezen. Dit betekent dat ik de mensheid hiermee een uur tijd heb ontfutseld. In 2004 bedroeg de gemiddelde arbeidskost per uur per werknemer €29,19. Mijn artikel heeft dus op een dag tijd minstens €30 gekost! En dan reken ik de discussies achteraf en mijn eigen schrijftijd nog niet eens mee.

Een tekst luidop voorlezen doe je typisch aan een snelheid van 175 woorden per minuut. Dat is 13% trager en dus evenveel duurder.

Mijn huidige 32 posts tezamen bestaan uit 13380 woorden. Om ze allemaal te lezen heb je dus al 67 minuten nodig. Ze voorlezen kost nog eens 9 minuten extra. Voorlezen voor een gemiddeld bezoekersaantal van 15 personen is al €80 duurder.

Maar het kan nog erger. Om de twee dagen een post en dat een jaar lang komt neer op ongeveer 77000 woorden. 6,5 uur lezen of 7,3 uur voorlezen per bezoeker.

Nu begrijp je dus waarom ik geen videoblog begin. Dat zou immers een dikke extra €800 van het BNP opsoeperen. Iets wat in tijden van economische crisis compleet onverantwoord zou zijn.

Trouwens, deze post wordt ook weer iets te duur. Ik stop dus maar in het belang van de staat.

In mijn vorige post over 3D had ik het over scherptediepte. Veel mensen klagen over hoofdpijn na het zien van de 3D-film Avatar. Dit is meestal een direct gevolg van die gekke scherptediepte.

Nu heb ik op het internet een truckje gevonden dat dit probleem zou oplossen. Het komt hierop neer: kijk enkel naar die beelden die de regisseur interessant genoeg vond om scherp in beeld te brengen. Je kan dit duidelijk zien op de foto hierboven. Als je toch op de verboden zone focust, dan is de kan groot dat er na een uur hoofdpijn volgt.

Ai, ai, we moeten opnieuw leren kijken. Maar kan dit niet vermeden worden?

Zoals ik in mijn vorige post al aangaf, is dit eenvoudig te verhelpen door alles scherp in beeld te brengen en met slechts een soort lens te werken. Deze lens is dan best een 50mm lens omdat dit het best overeenkomt met het menselijk oog. Maar ik denk dat geen enkele regisseur staat te springen om dit toe te passen.

Maar allez, waarom na?

Focus leggen

Door op een dramatisch moment naar close-up te gaan, kan de kijker zien dat het hoofdpersonage bijvoorbeeld verdriet heeft. Hij zal niet afgeleid worden door de personages die nog steeds in een long shot te zien zouden zijn. Zodoende mist niemand de echte boodschap van het verhaal. Mocht alles daarentegen netjes in een long shot zijn opgenomen, dan bestaat de kans dat sommige mensen niet eens merken dat het hoofdpersonage verdriet heeft omdat ze naar die blonde stoot met dikke tetten aan het kijken zijn.

In tijd springen

Een persoon die van plaats A naar plaats B loopt, is meestal niet echt filmisch interessant. Daarom knipt de regisseur dit saaie deel uit de film weg. Maar als je dan plaats A en plaats B in een long shot filmt, dan krijg je onvermijdelijk een zogeheten jump cut. Zo een cut wordt over het algemeen als erg storend ervaren. Maar als je eerst bijvoorbeeld een long shot neemt van plaats A met de wandelende persoon en dan direct gevolgd door een close-up van de persoon bij aankomst op plaats B, dan merkt geen kat deze cut.

Voila, nu snappen de we twee belangrijke toepassingen van cuts. Maar wat zijn we daarmee?

De meeste cuts 'springen' tussen afstanden. In 2D is dit geen probleem want de kijker focust gewoon op het beeldscherm. In 3D is dit andere koek! Ooit al eens in een fractie van een seconde 20 meter met je hoofd vooruit geduwd geworden? Wel, in principe is dit wat er schijnt te gebeuren als je zo een cut maakt in je 3D-film.

Medium shot. Fioew. Close-up. Zoef. Extreme long shot. Toink. Close-up. Shake it, baby!

Gelukkig zijn onze hersenen flexibel en passen die zich snel aan. Maar als het de bedoeling is een realistische ervaring te simuleren, zijn we wel serieus verkeerd bezig.

Het alternatief?

Neem een 3D-film op alsof de camera echt de kijker is. Gebruik een standaard 50mm lens. Probeer zoveel mogelijk cuts te vermijden en vertel het verhaal strikt lineair. Wandel naar de volgende scene en 'kijk' gewoon naar de personages die belangrijk zijn.

Een film die op deze manier gemaakt wordt, geeft de kijker echt het gevoel midden in de scene te staan. Maar in het medium film remt dit het verhaal sterk af omdat alle mogelijke narratieve shortcuts overboord gegooid worden. Dit betekent ook dat het maken van een film een stuk minder creatief wordt.

In games, en dan vooral first person shooters, is dit duidelijk een ander verhaal. Games zijn inderdaad perfecte kandidaten voor deze aanpak. Zij proberen inderdaad de gebruiker een zo realitisch mogelijke ervaring te geven. Met een shotgun minutenlang door donkere kamers lopen, is juist de 'kick' van sommige games. In een film, waar je niets zelf kan beslissen, is dit enorm saai.

Dus geschikt voor films? Ik denk het niet...