Mijn blog

Met die hitte kan je het niet vermijden. De temperatuur onder de hersenpan loopt op en voor je het weet begin je weer van die gekke vragen te stellen.

"Wat doen wij hier?" - "Wie zijn wij?" - "Hoe voelt het om in je broek pissen?" - "Passen er echt geen twee vingers in dat neusgat?" - en ga zo maar door.

Zie hem daar zitten onder zijn olijfboom, diep nadenkend over de zin van het leven, maar vooral over of die schaduw wel voldoende was om niet te verbranden. Inderdaad, in zijn tijd had men al veel uitgevonden, maar nog geen zonnecrème.

Het zou nog een dikke 2000 jaar duren voor ander beroemd Engels filosoof zou beweren: "If I could offer you only one tip for the future, sunscreen would be it. The long term benefits of sunscreen have been proved by scientists whereas the rest of my advice has no basis more reliable than my own meandering experience...". Maar ja, zo ontwikkeld waren ze dus toch nog niet in Athene, zo'n 440 jaar na Christus.

Plots gingen zijn ogen wagenwijd open. Hij sprong op en riep Εύρηκα, ξέρω ότι δεν ξέρω τίποτα!

Vanaf dat moment veranderde het aangezicht van de Westerse filosofie. Spijtig genoeg was dit gebaseerd op een van de eerst geregistreerde paradoxen. Wat Socrates zei was: Eureka, ik weet dat ik niets weet!. Het was juister geweest mocht hij beweert hebben dat hij maar één ding wist, maar ja...

Ik zie het al, ik heb de interesse voor Socrates gewekt. Geen paniek, surf naar wikipedia en daar vind je alles over die goede man. Meer nog, een Nederlandse stem geeft daar, met duidelijke kennis van zaken, een ingesproken introductie. Mocht je vandaag nog niet gelachen hebben, klik dan zeker op die link.

Zin in een intellectuele uitdaging? Wel, bovenstaande tekst bevat op zijn minst 5 feitelijke fouten. Aan jou om ze te vinden... Καλή τύχη!

Het houten deurtje schuift in een ruk open. Een bewegende schim wordt zichtbaar doorheen de honderden gaatjes.

"Zeg het eens, mijn zoon."

"Euhm..."

De keel verkrampt en houdt alle woorden halsstarrig tegen. Een pijnlijke stilte is het enige wat nog overblijft.

"Niet gewend om daar te zitten, zeker?"

"Neen, niet echt."

"Wel het is de gewoonte om te beginnen met hoelang het geleden is dat je te biechten kwam."

"Wel, dit is eigenlijk mijn eerste keer."

"Nou, alle begin is moeilijk. Maar steek toch maar gewoon van wal, mijn zoon. Wat zijn je zonden?"

"Er zijn er zoveel. Maar de belangrijkste moet nog komen."

Een aarzeling.

"Hoe bedoel je?"

"Wel, alles wijst erop dat ik een grote zonde ga begaan, mijnheer pastoor."

Een tergend langzaam, schrapend geluid tegen het hout van de biechtstoel.

"Dat is ernstig. En je kan daar niet tegen vechten?"

"Jawel, maar ik wil niet."

"Is de drang zo groot?"

Het geluid van nat leer. Een druppel van een dikke vloeistof spat neer op een granieten tegel.

"Onoverwinnelijk."

"Dat klinkt niet goed. Maar vertel maar."

"Wel, ik ben nu toch al een bijna vier maand bezig met het schrijven van een blog op het internet. Om de andere dag schrijf ik daar een tekst over van alles en nog wat."

"Ja blogs, die zondige dingen ken ik! Daarin verkondig je allerlei foute gedachten?"

"Inderdaad, meestal wel. Maar dat is niet het grote probleem."

"Neen, wat dat? Hoogmoed en ijdelheid?"

"Ook allemaal van toepassing, maar toch niet echt waarvoor ik te biechten kom."

"Vertel verder..."

"Welnu in de illustere post van 22 maart heb ik beloofd om in mijn 69ste post iets te vertellen over seks."

De tong streelt over de lippen.

"Seksualiteit is evengoed menselijk, mijn zoon."

"Jawel, maar ondertussen is dat idee beginnen broeien... en... ik durf er al niet meer luidop over praten, mijnheer pastoor."

"Mijn God! En wanneer ga je die 69ste post schrijven."

"Ik zit nu al aan mijn 59ste, dus binnen 20 dagen is het zover."

"Dan is er nog tijd. Ik dring erop aan dat je zo snel mogelijk stopt met die blog, voor het te laat is."

"Dat... dat... kan... ik niet! Die blog... is mijn leven!"

"Het moet!"

De mond spert zich plots open en een onaards gebrul weerklinkt door de kerk. De deuren van de biechtstoel vliegen open. Een helse wind blaast de stoelen tegen de muur.

De geestelijke probeert tegen de wind in uit de biechtstoel te kruipen. Uit zijn ogen vloeien twee kleine stroompjes bloed. Zijn handen houden een crucifix in de lucht.

"GA WEG, SATAN!"

Aan het doopvont zit het beest in elkaar gedoken te grommen. Met moeite zijn nog enkele menselijke woorden te onderscheiden.

"My... precious... blog. Oh, you... are... mine."

Dan ontplooit het beest zijn vleugels en het glas-in-loodraam barst in gruzelementen uit elkaar wanneer de demon erdoor naar buiten vliegt.

De priester knielt neer en begint panisch Weesgegroetjes te prevelen.

Ze zijn weer terug! John 'Hannibal' Smith, 'Howling Mad' Murdock, B.A. Baracus, Dirk Benedict en Templeton 'Faceman' Peck oftewel The A-Team. Maar deze keer in de cinema en... allemaal een stuk jonger.

Ik hoor de commentaarstem al zeggen: "In 1972 a crack commando unit was sent to prison by a military court for a crime they didn't commit."

Yeah. Die herinneringen...

"These men promptly escaped from a maximum security stockade to the Los Angeles underground. Today, still wanted by the government, they survive as soldiers of fortune.

...ach...

If you have a problem, if no one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team."

...ze komen allemaal weer terug.

Midden jaren 80.

Ik ben 12 jaar en rijd, zoals elke week, met mijn fietsken naar mijn oma en opa, toch een kleine 10km en dan nog eens terug. Op mijn bagagedrager heb ik een zelfgemaakt houten bakje gemonteerd, beplakt met stickers van het WWF, De Wielewaal en de J.N.M. (Jeugdbond voor Natuurstudie en Milieubescherming). In dat bakje zit mijn regenjas en een lege bokaal voor het geval ik ergens een vreemd insect zou tegenkomen. Zoals die ene keer: een dikke, vette rups van een Konigingenpage. Wauw!

Bij mijn grootouders is het altijd gezellig praten over ditjes en datjes. Soms een wandeling in het bos of wat rommelen in de tuin. Vooral die straffe verhalen van peter over eten smokkelen van bij de boeren in "den oorlog" vind ik leuk. Of oma met haar gedichtje over de pijpenkop. Maar hoe leuk het ook is, het moment is weer daar.

"Oei, ik moet naar huis want het A-team gaat beginnen."

Ik geef oma nen dikken kus en spring op mijnen velo. Als een gek zet ik de achtervolging in. Ik koers door de straten van Bornem richting Rijksweg en dan zo naar huis. Ik kan natuurlijk ook binnendoor, maar dat is niet zo leuk. De Rijksweg heeft immers een viaduct.

De Faceman, dat ben ik. En ik zit vooraan die zwarte bestelwagen. Naast mij zit B.A. en Dirk. Achteraan dienen onnozele Murdock. Ik moet niet veel van dienen gast hebben, maar de anderen vallen wel mee. Vooral B.A. of Mister T. Met al die kettingen. Yeah!

Na de verkeerslichten kan de klim beginnen. Ik begin luidop de begintune te zingen.

"Tetter ret tein, terre rein..."

Bijna bovenaan de viaduct... en dan.

Tegen wel 200km per uur race ik die bandieten achterna! Dirk heeft de dynamietstaven al in metalen buizen gestoken. Dat gaat vuurwerk geven! Boem! Bang!

"Tetter ret tein, terre rein..."

Thuis spring ik van mijn fiets en loop direct naar het salon, zet de tv aan en zet mij schrap voor weer een nieuwe aflevering van...

The A-Team!

Het Amerikaans voorlichtingscentrum Centers for Disease Control and Prevention (CDC) schat dat vier miljoen vrouwen al door hun partner bedrogen werden met een andere man. De CDC houdt erg veel van acroniemen: zo gebruiken ze consequent MSM voor "men who have sex with men". Je krijgt dan al gauw: "CDC advices that when MSM get AIDS, STD or TB they have to contact the CBO NCHSTP for PCM". Nice.

Trouwens, een zalige studie over homoseksualiteit als je het mij vraagt. Deze keer komt hij niet van Woestijnvis, allez dat denk ik toch. Wat is er nu mooier dan een studie die de gewone mens compleet paranoïde maakt? Niets toch?

Bij nader inzien: geldt dit laatste niet voor elke studie? Nu ja, ik werk alleszins graag mee aan deze hysterie. Hier gaan we dus.

De vraag die op de lippen ligt van elke vrouw die denkt de ideale man gevonden te hebben: hoe kan ik bewijzen dat hij homo is? Inderdaad, want iedereen weet dat als je man in alle opzichten perfect is, hij wel een homo moet zijn.

Eerst een waarschuwing: hoe bezorgd je ook bent, wees voorzichtig als je dit onderwerp aankaart. Kies een rustig moment uit om erover te praten en vraag door tot je alle antwoorden hebt die je wenst. Elektroshocks zijn uit den boze, tenzij je man natuurlijk behoort tot de categorie van leernichten, maar dan zou hij ondertussen al uit zichzelf om zo een behandeling gevraagd hebben.

Deze signalen kunnen erop wijzen dat zijn voorkeur niet naar vrouwen gaat (gebaseerd op http://www.ismyspousegay.com/):

* De non-verbale communicatie met mannen verraadt veel. Kijkt hij ze vaak na? Knuffelt hij zijn beste vriend(en) net iets te lang en intiem? Knabbelt hij af en toe aan een mannelijke oorlel, dan voelt hij meer dan kameraadschap.

* Bij sterke vermoedens, kijk even naar welke websites hij de voorbije dagen gesurft heeft. Vind je meerdere adressen van verschillende homosites, dan is hij hier heus niet toevallig terechtgekomen. Een weggever is natuurlijk als zijn startpagina op http://www.delvaux.com/ staat.

* Hij krijgt veel telefoontjes van andere mannen. Zegt hij frequent dat zijn oude schoolvrienden hem opbellen en dat ze heel wat bij te praten hebben? Probeer dan een degelijk afluisterapparaat te installeren.

* Is het al gebeurd dat hij thuiskomt met een duur cadeau van een mannelijke collega? Dan heeft zijn werkvriend mogelijk een oogje op hem. Als hij de volgende dag met extra veel parfum de deur uitgaat en spontaan vers ondergoed heeft aangedaan, is de interesse wellicht wederzijds.

* Een overdreven reactie op homokoppels kan er ook op wijzen dat hij geïntrigeerd is. Mannen die nog niet 'uit de kast' gekomen zijn, laten hun afgunst vaak blijken om hun eigen schaamte te verbergen. "He, chocostamper!" roepen als hij Koen Crucke op een homofuif tegenkomt is zo een duidelijk teken.

* Heeft hij bijna geen heterovrienden, dan ziet hij misschien liever mannen. Let op mogelijke interacties als zijn allerbeste vriend vaak op bezoek komt. Rondslingerende spermavlekken en gebruikte condooms zijn een teken aan de wand.

* Opscheppen omdat zijn voorkomen door veel homo’s gecomplimenteerd wordt, kan verklaren dat hij er veel mee bezig is en het bovendien heerlijk vindt. Als hij het over zijn "poep" heeft in plaats van zijn "kont", bel dan maar dadelijk de Gay Police!

Voldoet je man aan al deze voorwaarden dan is de conclusie duidelijk. Indien hij niet voldoet aan deze regels, dan heeft hij mijn blog ook gelezen.

Als uitsmijter nog even een stukje uit Zonde van de zendtijd:

Tja, ik maak het wereldkundig: ik ben niet echt gek op, maar word eerder gek van voetbal. Het wereldkampioenschap in Zuid-Afrika laat mij dus helemaal koud en dan druk ik mij nog erg beleefd uit. Alhoewel...

Steeds op zoek naar geschikte onderwerpen voor mijn blog ging ik in mijn kleerkast op zoek naar een veel te klein T-shirt. Na wat getrek en gewring kreeg ik het dan toch over mijn adonislichaam getrokken.

Niet echt een onverdeeld succes, maar het begint toch wel een beetje op een bierbuik te lijken.

Prima!

Van wat oranje gordijnstof uit de jaren 70 nog even een sjaal maken en voila... vestimentair zit het al snor.

Nu de catering. Chips, vettige worstjes en vooral een twintigtal blikjes Jupiler. Geen Stella of Maes, want dat zijn geen sponsors. Boe, boe!

Met de afstandsbediening in de hand plof ik in de zetel. Nog steeds bij volle verstand waag ik het erop: ik zap naar Sporza.

En ja hoor, op het scherm verschijnt de match Nederland - Japan. Jippie!

Maar... oh my God!

Ik vrees dat ik weer naar Telenet moet bellen!

Voor alle zekerheid toch nog even naar VijfTV zappen.

Euhm. Nope. Daar merk ik er niets van.

Zap. Weer naar Sporza.

Begot, wat is me dat? Een monotoon gezoem. Het is toch niet waar zeker? Zit dienen Frank Raes zomaar op antenne zijn schaamhaar bij te trimmen? Neen, dat zou die niet durven. Een zwerm killer-bees? Ach nee, da's absurd.

Toch even mijn pa bellen.

"Voevoe... wat?"

Blijken dat gewoon vuvuzela's te zijn, blaasinstrumenten bestaand uit een rechte houten of plastic buis van ca. 62 cm met aan het uiteinde een kleine beker. Dat onding produceert een geluidsdruk van 113 tot 131 decibel.

"En dat irritant geluid blijft zo een ganse match je brein tot moes slaan?"

"Yep!"

"What's the point?"

"Da's voetbal, hé."

Nu wist ik voordien al dat er bij de doorsnee voetbalfan serieus wat vijzen los zitten, maar dat van die gasten een paar duizend zich in een Zuid-Afrikaans stadium gaan wringen om als een debiel een vuvuzela te muilen, dat overtreft toch mijn al serieus gestoorde verbeelding.

Maar niet met mij, ze kunnen mijnen zak opblazen! Zap. Terug naar VijfTV.

Joepie, een openhartoperatie. Hmmm, heerlijk! Had ik nu maar een vuvuzela...

Al sinds 2007 run ik mijn eigen eenmans-videoproductiebedrijfje Doorgedraaid en heel af en toe zie je mij dan ook rondlopen met een camera tijdens een huwelijk. Het is dan ook uit puur professioneel belang dat ik gisteren een kleine vier uur aan tv gekluisterd was voor de rechtstreekse uitzending van het sprookjeshuwelijk van kroonprinses Victoria van Zweden en fitnesseigenaar Daniel Westling.

Onder deskundige begeleiding van Marlène de Wouters (al had ze het over een kerstdienst in plaats van een kerkdienst...) en Filip Feyten konden we zien hoe de voormalige anorexiepatiënte haar fitnessleraar tot prins omdoopte. Achteraf waren we weer helemaal up-to-date met de toestand van de Koninklijke elite. Een paar hoogtepunten.

Mode: Niemand van de rolyalty draagt tegenwoordig nog een hoed, maar de diadeem is weer helemaal in. Niet voor de mannen weliswaar. Verder hebben de meesten nu ondertussen al door dat er kleurentelevisie bestaat en experimenteren duchtig met kleurencombinaties die het uiterste van je toestel vergen.

Transport: Het leek wel op voorhand afgesproken, maar alle genodigden kwamen toe in een Chinese wagen: de Volvo. Duidelijk doen ze dit om die economie nog een duwtje in de rug te geven. Het was een schitterend zicht om het bruidspaar in een gouden huwelijksbootje te zien zitten met een dertigtal roeiers in vol ornaat. Ik moest een traantje wegpinken... omwille van de beeldkwaliteit, natuurlijk.

Bruidsjurk: Het was blijkbaar erg spannend om de jurk op tijd klaar te krijgen. Ze was duidelijk nog niet helemaal afgewerkt, want er hing nog een lang stuk stof over de vloer te slepen. Dat die kleermaker geen tijd meer had om vlug dat stuk overtollige stof af te knippen. Tsss.

Protocol: Er was veel om te doen want het is niet de gewoonte in Zweden dat de vader de bruid de kerk binnenleidt. Victoria vond die traditie maar niks, dus hebben ze voor de goede vrede maar een compromis onderhandeld: de vader begeleidt de bruid tot het midden van de kerk en dan lopen, volgens de Zweedse traditie, bruid en bruidegom gezamelijk naar het altaar. Hoor je dit, Bart De Wever?

De kus: Het duurde tot het koppel de kerk uit was voor ze een eerste vluchtige kus gaven. De commentatoren van La Une waren daar helemaal niet content mee. Zij bleven dan ook uitzenden tot ze een betere kus te zien kregen. Dat Frans temperament toch...

Veiligheid: Voor de veiligheid werden er Nederlandse experts geraadpleegd. Inderdaad, want daar hebben ze voldoende expertise met wagens die zich tijdens een Koninklijke optocht nogal drastisch gaan foutparkeren.

Stockholm: Mijnen vent en ikzelf beseffen na het zien van deze uitzending dat wij Stockholm een stuk beter kennen dan onze eigen hoofdstad. Wij konden immers bijna elke straatnaam van de Koninklijke rondgang opnoemen. Tijd om te verhuizen?

Tot slot nog even een minuut stilte voor de drie minuten durende extreme close-up van een vrouwelijke wachter, die na het na twee minuten niet kon laten om even te fronsen. Dit was niet ontgaan aan de oplettende Marlère de Wouter, die kon vaststellen dat "het meiske jeuk aan der neus had."

Een man wet zijn scheermes op een steen en test de scherpte op de bovenkant van zijn vingernagel. Hij loopt naar het balkon en kijkt naar de maan. Hij opent het oog van een vrouw en met een vlotte beweging snijdt hij haar oogbol open.

Een scène uit een gore horrorfilm? Helemaal niet. Dit komt uit de kortfilm Un chien andalou uit 1926 van Luis Buñuel naar een scenario van Salvador Dalí. Een echte klassieker, dus.

Dit omstreden stukje cinema wordt nog eens netjes overgedaan in de Belgisch-Franse coproductie Amer uit 2009 van Hélène Cattet en Bruno Forzani.

Iemand begluurt een meisje door een sleutelgat. Mannen kijken toe als de jurk van een vrouw door de wind wordt gestreeld. Fragmenten van scheurend textiel, bewegende schaduwen, close-ups van ogen in paniek,... Droom of werkelijkheid?

Het mag duidelijk zijn: Amer is geen doodgewone film. Als je hem zou moeten klasseren dan komt experimentele neo-giallo nog het dichtst in de buurt.

Giallo is een filmgenre, vooral in de jaren 70 populair, waar de plot meestal draait rond een gestoorde seriemoordenaar die het heeft gemunt op wulpse vrouwen en waarbij de moorden tot in de details in beeld worden gebracht. De grootste giallo-makers zijn Sergio Martino, Lucio Fulci, Dario Argento en Mario Bava. Recent kan men spreken van een kleine giallo revival.

Sinds vorig jaar kunnen wij kleine Belgen dus ook trots zijn op eigenste giallo. Haal je scheermes maar boven...

Ik ben zeer blij met deze verkiezingen. De schroom voorbij, durf ik nu met een gerust hart te melden dat ik heb genoten van de verkiezingsshow. Andere jaren zapte ik nog tussen VTM en VRT, maar dit jaar was ik 'hooked' aan wat er op één gebeurde.

Geef nu toe: de studio zag er netjes uit. Optimaal gebruik gemaakt van het perspectief leek het wel of studio 5 was drie keer zo groot als in werkelijkheid. Knap staaltje van decorontwerp. Sober maar toch effectief. De beelden van Martine Tanghe op haar verhoogje gaven een mooi overzicht van wat er allemaal op de vloer gebeurde. Knap.

Af en toe kreeg je zelfs een sfeerbeeld uit de regiekamer. Deze gloednieuwe ruimte is normaal gezien enkel verbonden met studio 3, maar kan dankzij het knappe ontwerp van een collega van mij zonder al te veel moeite ook studio 5 bedienen. Mooie oplossing om ook vanuit studio 5 in hoge definitie uit te zenden, want deze laatste is vooralsnog niet klaar voor HD. Chapeau!

En dan de inhoud. Tijdens de paar uur voor er uitslagen konden gegeven worden, werd de kijker getrakteerd op knappe reportages over ons politiek verleden. Sven Speybroeck gaf, volledig in de trant van "Publiek Geheim", een terugblik op belangrijke mijlpalen zoals Leuven Vlaams, het loketten-arrest en de Voeren-kwestie. De perfecte amuse-gueule voor de daaropvolgende verkiezingsmarathon.

De paar leuke versprekingen maakten de show extra pittig. Bart De Wever: "Voordat de volgende verkering start...", terwijl hij iets over de volgende 'regering' wou zeggen. Of Martine Tanghe die het had over Geralf Annemans. Maar de kampioen bleef zoals elk jaar onze Ivan De Vadder met "travisionele partijen" en "lijst de drekker". Zo een marathon is vermoeiend voor iedereen, waarvoor alle begrip.

Maar als kers op de taart, als neusje van de zalm, de crème de la crème, de klap op de vuurpijl: het ontbreken van dat politiek hangbuikzwijntje Siegfried Bracke! Zaaaaaalig! Wat een verademing om niet 11 uur op zijn hautain smoelebakkes te moeten koekeloeren. Ach. Toegegeven, hij dook af en toe op met zijn pootje in de vest al zingend van "zolang de Leeuw kan klauwen, zolang hij tanden heeft". Maar, ach, je kan niet alles willen, he.

Kortom, het was een supershow. We mogen er trots op zijn. Alleen al voor die attractie wou ik dat het binnen enkele maanden al weer verkiezingen waren...

Misschien wordt mijn wens nog verhoord. Wie weet?

Om het af te leren:

Tandenborstel. Check. Tandpasta. Check. Een paar onderbroeken. Check. Enkele romans. Hmmm. Underworld van Don De Lillo en Eleanor Rigby van Douglas Coupland. Check. Kogelvrije vest. Check. Cyanidepil. Check.

Voila, ik ben er bijna klaar voor! Op de vooravond van de Zwartste Zondag aller tijden, staat mijn valies al klaar om in geval van nood het land te ontvluchten. Bij welke natie ik een aanvraag tot politieke vluchteling ga indienen staat nog niet vast, maar ik heb nog even tijd om de beste bestemming te googelen.

Nu weet ik best dat peilingen bij verkiezingen niet erg betrouwbaar zijn. Die 20 tot 25 procent voor de NV-A is dan ook niet al te serieus te nemen. Neen, een absolute meerderheid zit waarschijnlijk veel dichter bij de waarheid.

Versta mij nu niet verkeerd: ik heb helemaal niets tegen die partij opgeblazen pseudoflaminganten en zeker niet tegen hun opperhoofd Bart-E-is-m-maal-communautair-in-het-kwadraat-De Wever. Neen, helemaal niet.

Ik durf zelfs beweren dat ik in Bart een zeer sympathiek persoon -of vijf- zie. Zeker als je hem eerst een appel in de bek schuift en hem een paar uur aan 't spit laat ronddraaien. Hmmm. Lekker.

Kortom, die van de NV-A: dat zijn toffe gasten! Ze moeten zich alleen niet met politiek gaan bemoeien. Dat is voor de grote mensen!

Maar allez, de kiezer heeft dus toch altijd ongelijk en veranderen gaan we dat niet in een, twee, drie, huppekee.

Dus wat rest ons als intellectuele elite* nog?

Inderdaad. Het leven als politieke vluchteling. Sla er de geschiedenis maar op na: bijna alle politieke dissidenten die besloten hebben om in hun eigen land te blijven, hebben hun levensverwachting serieus zien dalen. Maar niet voor ons, dus.

Want wij komen uiteindelijk terug!

Nadat Bart en zijn zwijntjes België heeft omgetoverd tot het mikpunt van de spot der naties, nadat zij eindelijk hebben ontdekt dat een communautair probleem enkel in hun eigen vermaledijde brein bestaat, dan... dan komen wij met verve terug om hun shit op te kuisen en opnieuw te beginnen met een schone lei, oftewel dé echte New Deal.

Dus beste collega's, ik zie jullie hopelijk allemaal zondagnacht aan kaai 2040. Ik hoop een ruime container te kunnen reserveren, maar ik kan niets garanderen.

*Inderdaad. Ook jij behoort tot de intellectuele elite. Het beste bewijs is immers dat je lezer bent van mijn blog. Need I say more?